Charakters en lotgevallen van Adelson, Héloïse en Elius

[p. 139]

Zes-en-twintigste brief.
Clementina, aan Héloise.

Uw lang stilzwygen ontrust my - zoudt gy boos zyn, om dat ik u geweigerd heb van by u te komen?... Indedaad vriendin dit ware dwaas van u, want gy weet dat ik niet van my zelven afhang, en de redenen die ik u gaf waren gegrond. - Intusschen zyn 'er twee maanden verloopen, dat ik geen brief van u ontfangen heb. – Andwoord my dan spoedig om my myn ongerustheid te beneemen?

Sinds myn laatste brief is myn landverblyf geheel van gedaante veranderd, en ik zou u thans kunnen nodigen om de schoone lentedagen by my te komen doorbrengen. De geheele Natuur schynt te herleeven, zy tooit zich in een nieuw en bevallig gewaad – het frissche groen der boomen bekoort het oog, verrukt het hart, en boezemt aan alles een zacht gevoel in. - Hoe verrukkelyk ook deeze bekoorlyke tooneelen, die anders zoo veel kalmte aan myn hart mede deelen ook zyn - maaken zy my in deeze oogenblikken treurig - sinds eenige dagen overmeesterd my een sombere melancholie waar van

[p. 140]

ik zelf de oorzaak niet recht doorgronden kan - en de eenzaamheid welke anders zoo bekoorlyk voor my is, brengt thans eene onaangenaame gewaarwording in my te weeg.... Gy weet héloise, dat ik niet veel van woelende kringen houde – maar de mensch is echter ook niet geschikt om zich van alle verkeering met menschen te onttrekken: het hart heeft zyn behoefte, en naar maate het dezelve beperkt, naar maate verfynt het die ook; en zy worden ons onontbeerlyk voor ons geluk.... Wat geeft aanleiding zult gy my vraagen tot deeze afgetrokkene beschouwingen? - zy zyn dit niet - en de oorzaak hiervan is eenvouwig hierin gelegen: dat ik sinds veertien dagen in eene volstrekte eenzaamheid leef, afgescheiden van alle gezelschap, behalven dat van myn goede moeder, onze schout is sinds veertien dagen by zyn broeder en zuster te Z.... en onzen braaven Predikant elius is sinds drie weeken onpasselyk: dus zie ik my beroofd van het gezelschap dat hier alles voor ons is.... was de Heer elius maar weder gezond, kon hy volgends gewoonte by ons komen; alsdan zou ik, dáár zyn belangryk gezelschap alle andere gezelschappen vergoed; weder opgeruimd zyn: - maar nu kan ik de somberheid die my sinds eenige dagen overmeesterd, niet overwinnen. –

[p. 141]

Eene ongelukkige gebeurnis heeft dezelve nog vergroot – de boerin welke op ons landgoed woont, had drie kinderen, twee meisjens, en een jongentjen van vyf jaaren – dat een engel van een kind was. - Wel nu – drie dagen geleden speelde de kinderen met elkanderen aan een sloot, welke achter de boerdery loopt – gelyk zy dit dikwerf gewoon waaren – de twee meisjens liepen elkander speelende na, en het jongentjen alleen aan de sloot blyvende, speelde met een bal, die waarschynlyk in dezelve viel: de sloot lag vol kroos, en naar alle gedachten liep het kind de bal na, en viel 'er in.... intusschen kwam de moeder van het melken terug – de twee meisjens liepen haar te gemoet – zy vroeg naar haar kleine willem, die speelt in den hof andwoorde zy – de moeder kwam, zocht haar willem den geheelen hof door – riep hem overal te vergeefs – tot dat zy eindelyk aan den sloot komende een plaats zag daar het kroos weg was – zy riep haar knecht die hierop in de sloot vischte, en ook op deeze plaats den armen willem ophaalde.... Hy waas reeds in de modder gestikt.... De troostelooze moeder trok wanhoopend de hairen uit het hoofd – drukte de reeds gevoellooze willem in haare armen – en gaf zich over aan al de smart

[p. 142]

welke ooit het moederlyke hart gevoelen kon.... Ik kwam juist terug van eene wandeling, toen haare jammertoonen my derwaards deeden gaan.... ô God! welk een treurig schouwspel!... spaar myn gevoel dat ik u dit niet beschryve... Ik was tot in de ziel hierover getroffen... Maar ik begryp tevens, dat men moeder moet zyn, om al de overmaat van dit wanhoopend gevoel te bezeffen....

Wy lieten de naastby zynde chirurgyn haalen – die alles deedt wat mooglyk was aan het kind – maar zyn onschuldige ziel was reeds dit aardsche verblyf ontvlucht... Dit ongelukkig voorval is eene geweldige schok die alle myne aandoeningen in beweeging brengt – op heden wordt dit ongelukkige kind begraaven – ik kan my uit menschlievendheid aan het verzoek der moeder niet onttrekken, schoon myn hart al te veel lydt onder soortgelyke aandoeningen – ô Hoe verschillend zyn de rampen des levens, wanneer wy rondsom ons heen zien, ontkdekken wy dikwerf dat ons nog het beste deel te beurt valt – en dat wy reden hebben om de goede voorzienigheid voor ons noodlot te danken.... Vaarwel en verheug door uw andwoord spoeding,

Uwe vriendin,

clementina.