Het Brussels moeselken

[p. 219]

Aenbiedinghe aen den konst-minnende Eustachius de Meyer, tot hervattinge van't Brussels Moeselken.

Staeckt Moeselken u klanck, houdt luttel stil van raesen,
Den adem dient herschept, om langher voort te blaesen,
Van al-tydt eenen sangh, kryght-men licht walgingh van,
Ey! soet, en berst u niet ghy soeten Moesel-man.

[p. 220]

 

Daer is een die den last sal uyt u handen grypen,

 

Ick ken een borstigh vrint, die gheestigh is in't pypen,

 

Een die het Moeselken met aerdigheydt van sanck,

 

Seer wel doen klincken sal, niet wel bestemden klanck.

 

Sulckx heeft Apollo my ghedommelt in myn ooren,

 

Goey vrinden (soo ick hoop) den vrint sal hem doen hooren,

 

Die hy daer toe verkiest, 'tis Meyer wiens konst,

 

Aen my, en elck behaeght, die sal thoonen die jonst.

 

Dat hy het Moeselken naer my sal klanck doen gheven,

 

Want hy door liefdens gheest, is tot de konst ghedreven,

 

Schryft Meyer, dat. Den Mey brenght soete vruchten by,

 

Soo gheeft syn dicht, en sangh, oock thoontjens soet en bly,

 

Wilt Meyer goeden vrint, dan 'tMoeselken bespelen.

[p. 221]

 

Ick sal't voordts in u handt, een gheestigheyt bevelen,

 

Dat elck de vrientschap kent, van 'tkonst versaemt gemoet,

 

Den Mey brenght vruchten by, en 'tSuer verkeert in't Soet.

Den gheheelen uwen Vrient.

P.S.