Den singende swaen

[fol. *3r]

Opdracht Aen Mijn Heer Mijn God.

ALdergoedertierensten Jesu! Opperste minnaer des suyverheyds! Onnoosel Lam! Het heeft my lange jaren verdroten, en gespeten boven maten seer, dat de jonge Jeughd (die U ter herten leyt, en die als wasch tot alles buyghsaem is) haer selven op verscheyde manieren in onsuyverheyd komt te vergeten. Daer toe dient niet weynich den Sangh, die aenlockende is; die de jonge ooren behaeght, en kittelt, niet sonder groote quetsinge der zielen.

Mijn Heer! mijne Jesu! het gaet soo gelijck als ick seggh. De Jonckheyd ontschuldicht hare vuyligheyd onder decksel van een foeten toon, onder decksel van een aenghename voys. Maer Ghy, die zijt een kennaer der herten, en ghedachten; Ghy, wiens oogen klaerder zijn als de Sonne, door-dringende met u gesicht de diepte van de Aerde; Ghy siet, en weet, ô Jesu! datter vry een boufjen onder speelt, ende dat de Jonckheyd, niet soo seer haer vermaeck en neemt

[fol. *3v]

in de aengenamicheyd der voysen, als wel in de vuyligheyd selfs; die soo te dieper inkruypt, hoe sy meerder met vloeyende woorden, en vleyende voysen wordt bewimpelt.

Wat raed hier toe, mijn Heer? Ick heb langh met de levende stem op veelderley manieren gearbeydt, om de vuyle Liedekens te bannen; Maer, eylaes! met seer weynich vrucht. Het schijnt dat Liedekens met Liedekens verdreven moeten worden. De Jonckheyd schept in Liedekens haer vermaeck. Hierom heb ick de Pen ghenomen in de hand om Liedekens te schrijven; maer suyvere Liedekens; Liedekens, die den lof uwer Heylighen inhouden; Liedekens, die tot stichtinge strecken; Liedekens, die tot de deughd de Jonckheyd leyden; Liedekens, die met alle eer by elck-een gesongen mogen worden. Welcke op dat meerder vrucht in de Zielen souden baren:

Soo is’t, dat ick die (Aldersuyverste Jesu!) u aldersuyverste hert opdrage. Wel is waer dat dese gift kleyn is, ick beken’t, maer goed is ’t hart, goed is ’t insicht. Gewaerdicht Heer! in danck te ontfangen het geene mijne schraele penne in ’t kort heeft beschreven: beweeght tot deughden; beweeght tot beternisse van haer leven, all’ die geene, die dese

[fol. *4r]

Liedekens sullen lesen; sullen singhen, sullen sien, sullen hooren. Dit is, Heer! mijn wensch, dit is mijn insicht, dit is, Jesu!, mijn eenighe begeerte. Dese mijne meenige is, Heer! U bekent: ja oock uwe Heyligen, die met U regneren in den Hemel. Welcker lof, is uwe lof; welcker eer, is uwe eer; welcker glory, is uwe glorye. Ghy zijt den Heyligh der Heylighen, tot den welcken alle eer, alle lof, alle glory wordt gestuurt, die uwe Heylighen wordt aenghedaen; als alle eer, alle lof, alle glory waerdigh zijnde. In handen van alle welcke uwe Heyligen (namentlijck in handen van Maria, uwe alderwaerdste Moeder, altijd Maghet, altijd gebenedijdt, mijne aldergetrouwste Voorsprakersse, die U ten hoochsten behaeght, die veel by U vermach) legh ick dit kleyne werck, desen Singende Swaen; aen het welcke alle uwe Heyligen (mijne Vrinden) hare handen oock slaen; versoeckende voor my, ende met my, dat uwe Goedtheyd, dit Boecxken ghewaerdicht te zegenen; op dattet veel vruchten aen de zielen mach voortbrengen. Vaert wel mijne Jesu! vaert wel inder eeuwigheyd; en vergunt dat die U nu groet, van U inder eeuwigheyd niet en werdt gescheyden.

Uwe Goddelijcke Majesteyts Onwaerdichste Schepsel.

G. D. S.