Beelden en stemmen

[p. 61]

XXX. De vliet.

Zij ligt voorover bij den vluggen vliet,
Die vliedend fluistert van gevloden vreugd,
De witte wang geleund op de open hand,
Waar 't zilvren mos een fulpen leger biedt,
En 't lichte lisch met blonde bloemen prijkt.
In 't welkend loover klaagt de wind zijn wee
En dorre blaadren vallen, één voor één,
Als tranen, klankloos, in den vluggen vliet.
En kleurloos - kalm is de effen avondlucht,
Gelijk 't gelaat van een, die eeuwig zwijgt
En levend dood is, wijl zijn liefde stierf.
En boven 't water hangt een doode tak
En knakkend riet, gebroken door den wind.