Beelden en stemmen

[p. 62]

XXXI. Sneeuwlandschap.

De stille sneeuw bedekt de sluimrende aard,
Schijndoode slaapster, wachtend op den kus
Van hem, die komen zal: de Zonnegod.
De lage twijgen zuchten onder 't wicht
Van 't zilverzuivre winterkleed. Pikzwart
Van onder, blank van boven, staan struweel
En boom geteekend, als met kool en krijt,
Scherp tegen 't blauw der tintlendfijne lucht.
Waar blad of bloesem 't bruin geboomte ontsproot,
Ligt zwanendons, en ooft van ijskristal
Versiert den tak, die noot of appel droeg.
Hoog heft de popel 't witgetopte hoofd.
Bekoorlijk wuivend met zijn vederbos,
Waarvan de blik elk donsje volgen kan,
Praalt meenge woudreus met zijn winterpracht,
En treurt niet langer om 't verloren loof.