Beelden en stemmen

[p. 147]

XIV. Als een wilde...

Als een wilde, die de schatten
Van zijn bloeiend eiland veil heeft
Voor den loozen, boozen blanke
En hem heer en koning noemt,
Voor een handvol glazen kralen,
Blij, zijn louter goud in ruil geeft,
En het waardelooze halssnoer
Slingert om den vrijen nek,
Voor den vreemdling zich in 't stof werpt,
Op zijn nek des vreemdlings voet zet
En gedwee de blanke hand kust,
Die, licht, morgen, druipt van bloed;

[p. 148]

 

Wee! zoo deed ik: gaf de schatten

 

Van mijn eenzaam bloeiend eiland,

 

Zuiver goud en echte paerlen,

 

Alles, voor een handvol glas:

 

Gladgeslepen, groote, ronde

 

Glazen kralen, roode en blauwe,

 

Los en luchtig saamgeregen

 

Aan een snoer van elastiek.

 

'k Waande waarlijk, in mijn onschuld

 

Nog dat ik een goeden ruil deed.

 

Zulk een echt natuurkind was ik,

 

Op mijn eilandje in de zee!

 

Juichend knielde ik voor den gever,

 

Kuste blij zijn milde hand en

 

Zette zelf zijn voet, gehoorzaam,

 

Op mijn vrijen trotschen nek.

 

 

 

Hij - is koning op mijn eiland,

 

Ik - leg telkens nieuwe schatten,

 

Zuiver goud en echte paerlen,

 

Aan mijns meesters voeten neer.

 

En het brooze bonte halssnoer

 

Breekt, de glazen kralen rollen

[p. 149]

 

In het zand en de elastiekdraad

 

Springt mij in het aangezicht.

 

 

 

O! ik krijg een nieuwen halsband,

 

Even mooi, wellicht nog mooier,

 

Maar ik weet nu wat hij waard is

 

En - mijn schatten ben ik kwijt!