Langzaam, zo snel als zij konden

[p. 14]

[V]

Op een ochtend zat de eekhoorn op de tak voor zijn deur naar de horizon te kijken. Het was koud en de eekhoorn wachtte ongeduldig op de zon.

Maar toen de zon boven de horizon verschenen was zag hij opeens dat iemand hem wegrolde.

‘Hola!’ riep de eekhoorn, zo hard als hij kon.

De zandkrab - want hij was het - bleef staan en keek naar de eekhoorn.

‘Ja?’ zei hij.

‘Wat doe je daar?’ vroeg de eekhoorn.

‘Ik neem de zon mee,’ zei de zandkrab.

‘De zon mee? Waarom? Dat gaat zo maar niet.’

‘Hij is kapot. Ik moet hem repareren.’

‘Waar?’

‘Bij mij thuis.’

‘Maar...’ riep de eekhoorn nog, maar de zandkrab was al met zon en al achter de horizon verdwenen.

Het werd weer donker en koud. Weliswaar kwam even later de

[p. 15]

maan weer op en begon uit alle macht te schijnen, maar echt branden en stralen kon hij niet.

Er gingen enkele dagen voorbij. De maan scheen onafgebroken, maar iedereen kreeg ruzie met iedereen, barstte zo maar in snikken uit of beet op zijn nagels van verdriet.

‘Zo gaat het niet langer,’ zei de mier.

‘Nee!’ gilde de giraffe die nog nooit gegild had.

En toen er een nieuwe ochtend aanbrak zonder dat de zon te voorschijn kwam, gingen de eekhoorn en de mier op weg om de zandkrab te vinden.

Zij zochten overal en vonden hem ten slotte in de woestijn, achter een rots. Daar had hij een werkplaats waar hij van alles repareerde: bliksemschichten, vloedgolven, hagelstenen, lava, orkanen en nog veel meer.

Hij zag de mier en de eekhoorn niet aankomen, verdiept als hij was in een gebroken donderwolk die hij probeerde te lijmen.

‘St,’ zei de mier.

‘Daar ligt de zon!’ fluisterde de eekhoorn.

Hij wees naar de zon die achteraf, naast de rots, tussen allerlei afval lag: stukken boomschors, graspollen, blikken, stoelpoten, snavels en matrassen. Hij zag er bleek uit, en zat vol met smoezelige vlekken.

‘Wat is hij mager!’ fluisterde de eekhoorn.

De mier stapte naar voren, schraapte zijn keel en zei: ‘Eh... zandkrab.’

De zandkrab keek op en zei: ‘Hé, mier, wat gezellig. Was je toevallig in de buurt?’

‘Nee,’ zei de mier, ‘ik was niet in de buurt, maar ik vroeg me af wat je eigenlijk met de zon van plan bent.’

‘O de zon,’ zei de zandkrab. ‘Ja. Ik heb geprobeerd hem te maken. Maar het is onbegonnen werk. Hij is zo dun. Je hoeft maar naar hem te wijzen of hij scheurt al!’

‘Maar wat moeten we nou?’ vroeg de mier. ‘Zo zonder zon...’

‘Ik heb wel iets anders,’ zei de zandkrab. ‘Wel ja.’ En hij haalde een soort groene knikker uit zijn zak, met dikke zwarte stekels eraan.

‘Wat is dat?’ vroeg de eekhoorn.

‘Zo maar iets,’ zei de zandkrab. ‘Dat heb ik voor mijn plezier ge-

[p. 16]

maakt. Misschien kun je het in de lucht hangen. Het is weer eens iets anders.’

‘Dat ding in de lucht?’ vroeg de mier.

‘Ja,’ zei de zandkrab. ‘Er hangen zoveel rare dingen in de lucht. Weet je wat dit is?’

‘Een vork,’ zei de mier, terwijl de zandkrab een zilveren vork voor zijn gezicht hield.

‘Precies,’ zei de zandkrab. ‘Een vork. Dit heb ik ook pas in de lucht gevonden. Hij was net bezig onder te gaan. Mooie vork, hè?’

De mier en de eekhoorn keken vol verbazing naar de vork die zij nooit aan de hemel hadden zien hangen.

‘Hing hij echt in de lucht?’ vroeg de eekhoorn.

‘Ja hoor,’ zei de zandkrab.

‘Niet soms erachter?’

‘Nee hoor, echt midden in de lucht. Ach, er hangt daar zoveel.’

‘Wat betreft de zon, zandkrab,’ zei de mier, ‘we willen hem toch

[p. 17]

liever mee terug nemen. Dat groene ding, nee, dat zegt mij niks.’

‘Neem maar mee, hoor,’ zei de zandkrab. ‘Maar ik weet niet hoe lang hij het nog doet. Het kan best zijn dat hij opeens uitgaat of niet meer boven de horizon uit kan komen.’

‘Ja,’ zeiden de mier en de eekhoorn.

Zij haalden de zon uit de afvalhoop en zeulden hem mee naar de horizon, wachtten tot het weer ochtend werd en legden hem toen heel voorzichtig neer. Toen liepen zij achteruit.

Even later begon de zon heel langzaam te rijzen en werd het weer licht en warm in het bos.

De mier en de eekhoorn sloegen elkaar op de schouders en overal in het bos werden ruzies bijgelegd, tranen gedroogd en woede en wanhoop vergeten.

Het werd een zachte dag, niet heel warm, maar wel heel mooi. En de hele middag lagen de mier en de eekhoorn op hun rug aan de oever van de rivier en lieten de zon op hun bleke wangen schijnen.