Verloren stroom

[p. 20]

III.

Wen ik in eenzaamheid van blanke cel,
zoek uur aan uur de woorden die u loven,
en laat welluidelijk de zilvren schel
rinken van zuiver rijm bij rijm geschoven, -
dan vlijmt wel door mijn ziel dit kil verwijt:
dat ik den onwaardeerbren prijs der stonden,
aan ijdel spel van broze klanken wijd,
wijl kermen luid, daarbuiten, de gewonden -
en bloeden dood! - van 's levens harden strijd...

Doch deze wroeging moordt me langer niet
het eêl genot van zoet-verzongen dagen,
nu ik dit weet: ge noemt mijn bloode lied
den balsem, U door Magdaleen gedragen.

[p. 21]

 

Toen zij de reukzalve op uw voeten goot,

 

en dof gemord werd hoe ze zondig spilde

 

driehonderd tienlingen, waarvoor men brood

 

den armen koopen kon, o Meester, stilde

 

uw woord den wrok der jongren, troostte haar,

 

die schreide door heur losgewonden haar -

 

doch héél het huis liep vol van zoete geuren:

 

‘Och! laakt de vrouw niet, om wat vróóm ze deed,

 

vervroegde hulde die tóch moet gebeuren;

 

wel immer vindt ge menschen en hun leed,

 

wijl tijden komen dat ge om Mij zult treuren.

 

Maar weet het: wie me dèze zalving bracht

 

wordt eeuwen nog, de wereld dóór, herdacht!’