Verloren stroom

[p. 67]

Drie dagen
voor E.H. Gustaaf Lombarts.

[p. 69]

I.

Tocht.

Geduchter is de nacht te land,
waarheen de stoet van 't steedsche licht
niet reiken kan, noch vlakke brand
van ramen, over 't gaanpad ligt.

Donker de luchten. Zwoel geweld
van zuiderwinden bant daarhoog
de zwerken, naar zwart einderveld
dat moer-ontstegen mist betoog.

Vervalend waast de nevellijn
op kimmen, grauwer uitgetand,
waar mijlen ver, lantaarnenschijn
van dorpen, geel den hemel randt.

[p. 70]

 

Gehuchten hurken blind en stom,

 

en hoeven bonken plomp-gehoekt

 

langs schemerbaan, die buigende om

 

de barmen, verre torens zoekt.

 

 

 

Ik denk aan prent uit ouden tijd:

 

een knaap schrijdt onder donker woud,

 

wijl zwevende engel, wijd-gespreid

 

ter hoede, hand en wieken houdt.

 

 

 

Dàt knaapje ben ik, klein en schuw

 

in duisternissen mateloos

 

des diepen avonds. Nader nu

 

o die me aanwezig waart altoos!

 

 

 

Want schrik grijpt me om de schouders, daar

 

rij knot-olmen, op holler baan

 

het bochtig lijf voorover, zwaar

 

met logge knodsen dreigend staan!