Gasten in het huis ten halven

V.

Drie dagen later, van uit het Gasthuis waar hij gelijkt en gekist was, werd het Hangerke in alle stilte uitgedragen en begraven.

't Was een troost voor het dikke Madammeke Appelmans dat het gebeuren mocht op 't groote kerkhof en hij niet in dien ongewijden, doodsch-ommuurden hoek van de zelfmoordenaars in den grond werd gestopt.

‘Hij kon er immers niet aan doen!’ vergoeilijkte ze hem. ‘'t Zat hem in 't bloed! En wat doet ge daartegen!’

Ze verkocht heur zaak en met wat er van heur zwaarbelaste huizekes overbleef trok ze zich terug in een gesticht bij nonnekens.

[p. 87]

Waar het plezante vrouwke heen was, dat bleef een raadsel. De politie zocht er naar, maar niet dát kwamen ze er van te weten. De vader die krom liep onder den slag, zond er defectieven op uit, doch alles even nutteloos. Op 't laatst, even vóór den oorlog, ging hij van verdriet het putteken in.

En nu nog, meer dan twintig jaar later, weten ze er evenveel van als toen.