Roze Kate

Drie en dertigste hoofdstuk
De Verdediger.

Terwijl zij de laatste woorden sprak had zich het jonge meisje in smeekende houding voor van Colmar op de knieën laten zinken.

Zóó opgewekt schoon was de oostersche koningsdochter door de levendigheid van 't verhaal, dat de jonge ridder er niet eens aan gedacht had haar te onderbreken en haar bij 't einde, in ootmoedige houding, voor zijne voeten zitten liet zonder een woord te kunnen spreken.

- O, ik bid en smeek u, riep Satanaïs, zeg een woord van opbeuring. Gij hebt mij uwe vriendschap aangeboden, gij hebt gezegd dat gij desnoods bereid zoudt zijn mij tegen de machten der hel zelve te verdedigen. Of berouwt het u dergelijke woorden gesproken te hebben?

[p. 192]

In dit geval ontsla ik u van de belofte, in een oogenblik van edelmoedige opwelling afgelegd, en zeg u een eeuwig vaarwel!

- Al bood men mij al de koninkrijken der aarde! riep Ernest van Colmar het meisje, dat nog altijd geknield zat, opheffende, zou ik er niet intoestemmen mijn woord terug te nemen.

- Vermits uw besluit onherroepelijk genomen is, luister dan wat gij doen zult. In volle wapenrusting uitgedost, zult gij den vijftienden Augustus, rond 11 ure, de stad verlaten op uw beste oorlogspaard. Niemand, geen enkel wapenknecht, geen enkel schildknaap, zal u vergezellen. Niemand zal zelfs iets van uw voornemen kennen, want de tocht, dien gij onderneemt, zal geheim blijven. Gij zult steeds Oostwaarts rijden en rond middernacht zult gij uw paard inhouden. Laat het dan uitrusten alvorens den verschrikkelijken kamp aan te gaan. Wanneer het eerste uur van middernacht slaat, zult gij uw tegenkamper uit de duisternis die u omringt zien te voorschijn treden.

Gebeurde het dat niettegenstaande uw geloof en uwen moed, gij door Satan overwonnen werdt, onderwerp u dan aan de voorwaarden die hij u stellen zal.

Die voorwaarden zullen strijdig zijn noch met uw geloof noch met uwe eer.

- Van Colmar was in diep gepeins verzonken geraakt, en, eindelijk, sprak hij: Ik zal doen wat ge verlangt. Een woord is een woord. Doch, gansch uw verhaal is de vrucht eener rijke verbeelding. Zitzka deelde het u mede, zegt ge. Welnu, Zitzka bedoelt daarmede, gis ik, 't bereiken van zekere plannen. En ik sta er waarschijnlijk mede in verband.

- Wat gij ook moget denken, houd uwe belofte gestand, en ik zal mij, dien nacht, naar 't bosch begeven, in eene verlatede kapel, en er biddend op uwe terugkomst hopen.

- Daar zal ik u dan vinden, zei Ernest van Colmar met innige overtuiging in de stem.

- Vaarwel thans, edele beschermer. Wij zullen ons voor den strijd niet weerzien, de Hemel zal beslissen of onze scheiding eeuwig is.

Satanaïs reikte den ridder de hand tot afscheid.

Ernest van Colmar niet langer meester over zijne gevoelens, bracht die hand in vervoering aan zijne lippen en kuste ze hartstochtelijk.

Satanaïs bezweek onder haar geluk. De ridder beminde haar dus!

[p. 193]

Doch, gehoor gevende aan eene schielijke ingeving, trok zij eensklaps hare hand terug.

- Herinner u, riep ze, herinner u altijd dat het alleen de vriendschap is die u tot mijn kampvechter maakte. En, zich tusschen het struikgewas der warande begevende, was zij weldra voor de oogen van den ridder verdwenen.