Roze Kate

Vier en vijftigste hoofdstuk
Vertrek van Angela.

De morgendschemering drong door de dichtgeschoven gordijnen en gaf aan de voorwerpen dit weifelende uitzicht welke ons zoo vaak aan schimmen en spoken denken doet die uit het half grijze donker opdoemen

Angela Wildon sliep nog rustig.

Eensklaps echter ontwaakte zij.

Een kreet, een uitroep van verbazing en van gramschap tevens had haar oor getroffen.

[p. 288]

Beangstigd richtte zij zich overeind. Voor haar stond Etna!

- Stilte, sprak deze op gebiedenden toon. Daarna keerde Etna hare blikken naar de kleederen die op een stoel naast het bed lagen.

- Inderdaad, zei ze als tot zich zelve sprekend, dat is wel wezenlijk de kleeding waaronder zij zich verborg! en ik had mij werkelijk niet bedrogen,

- Bedrogen, waarin? vroeg Angela.

- Dat gij niet tot het sterke geslacht behoordet, sprak Etna op zonderlingen toon.

Gij verbergt u en hebt daar wellicht de beste reden toe.

Doch luister wel naar hetgeen ik u zeggen ga.

Toen gij uit de Zenne gered werd gaf ik bevel u liefderijk te verplegen en ik nam u mede naar mijne vertrekken in het Paviljoen van Tervueren. Gij weet hoe ik u daar de gastvrijheid schonk en hoe vriendelijk gij er bejegend werd.

- Inderdaad, onderbrak haar Angela, gij waart goed en edelmoedig voor mij en gij zult mij thans wellicht van ondankbaarheid beschuldigen.

- En niet zonder reden want zeg mij zelve of Angela Wildon niet schandelijk misbruik maakte van het vertrouwen haar geschonken?

- Inderdaad, de schijn is tegen mij. Ik had, om zeer gewichtige reden, het plan gesmeed de gevangenen vrij te maken en dit plan stond vast alvorens ik het groot genoegen had door u als vriendin bejegend te worden.

- Ik wil thans de drijfveer uwer handelwijze niet opzoeken noch bespreken, alleen vraagt ik dat gij mij van uwe dankbaarheid een bewijs gevet.

- Spreek, ik ben bereid u dit bewijs te geven.

- Ik wensch dat gij onmiddellijk het gezelschap van den ridder Ernest van Colmar verlaten zoudt.

Die woorden sprak Etna terwijl zij haren doordringenden blik op Angela gevestigd hield.

- Onmiddellijk? vroeg deze met gebroken stem.

- Zonder ander verwijl dan streng noodig is om hem vaarwel te zeggen.

- Etna, antwoordde Angela, ik wil u bewijzen dat ik geen ondankbaar hart heb, ik zal doen wat gij verlangt.

- Heb dank!... riep Etna vreugdevol, heb dank! Nog eene bede echter heb ik tot u te richten, beloof mij dat Ernest van

[p. 289]

Colmar nooit weten zal dat ik u gesproken heb en dat het om mijnentwil geschiedt dat gij hem verlaat.

Zonder het antwoord van het meisje af te wachten verliet Etna haastig de kamer.

Dadelijk daarna stond Angela op, kleedde zich aan en met pijnlijk kloppend hart trad zij naar Ernest van Colmar toe, die zich op dit oogenblik op het binnenhof der afspanning bevond.

Met zijne gewone vriendelijkheid wenschte deze den jongen onbekende goeden morgen en vroeg of de nacht goed geweest was.

Angela deed zich geweld aan om kalm te blijven en niets te laten merken van de hevige ontroering die haar bemeesterde.

- Ik kom heer ridder, sprak ze na zijn morgengroet beantwoord te hebben, om afscheid te nemen en u vaarwel te zeggen.

- Nu reeds! riep van Colmar. Zeg mij dan ten minste hoe k u mijne dankbaarheid betoonen kan voor al de diensten mij door u bewezen. Spreek, ik ben machtig en hoop weldra zekeren invloed te hebben aan het Oostenrijksche Hof.

Op dit oogenblik verscheen in de deur der afspanning Satanaïs, gevolgd door Beatrix en Linda.

Angela onderdrukte met moeite een kreet van bewondering zoo schoon scheen haar deze jonge vrouw in hare rijke Oostersche kleederdracht.

Zij bemerkte nu ook den glans van genoegen, ja van geluk, die zich op Ernest van Colmar's gelaat vertoonde en in haar hart gevoelde zij eene scheurende smart.

- Kom, sprak de ridder, ik wil u de schoone zuster van Etna voorstellen. In haar bijzijn zult ge mij uw naam doen kennen opdat zij ook wete welke groote mate van dankbaarheid ik u schuldig ben!

- O neen! neen! riep Angela, en haastig op haar paard stijgend dat gereed en opgetoomd stond, gaf zij het vurige rijdier de sporen en vlood van daar, Ernest van Colmar in de grootste verbazing latend over dit onverwijld vertrek.