Roze Kate

Zes-en-veertigste hoofdstuk
Het Plan van Moeder Genoveva.

Kind, zoo wendde zich de waardige Moeder-Overste tot Roze Kate, ik heb gehoord hoe innig en oprecht uwe liefde voor Everard is. Zonder dat gij het vermoed hebt, waakte ik over u en sidderde ik bij de gevaren die ik u, onwetens, trotseeren zag.

Gij zijt het kind der arme Judde-Marie, zooals uwe rampzalige moeder zich in de streek noemen liet, en dit was mij voldoende om u aanspraak te geven op mijne ondersteuning.

[p. 739]

Niemand, gij hoort het, niemand, mag ooit vernemen dat ik u op dezen toon gesproken heb, of er zouden nog grooter rampen komen over ons, over u, over allen die ons duurbaar zijn.

- Zoolang uwe vijanden niet weten wie ik ben of wat ik over hunne plannen ken, zijn zij weinig te vreezen.

Doch, ik ken ze genoeg om mij overtuigd te houden dat zij ons allen ongenadig zouden dooden, indien zij wisten dat wij hunne misdadige pogingen willen dwarsboomen.

- Goede God, wat heb ik toch ooit aan iemand misdaan om vijanden te hebben, zuchtte Roze Kate.

- Kind, gij zijt te goed, te overvaren om te bevroeden dat er menschen kunnen gevonden worden die het kwade en het slechte aankleven alleen uit haat voor het goede. Doch, 't is thans de tijd niet langer hieromtrent uit te weiden, en ik bid u mij op mijn woord te gelooven en mijne waarschuwingen niet in den wind te slaan.

- Eerwaarde Moeder, ik heb volle vertrouwen in u, en weet niet hoe ik u zal dankbaar zijn voor uwe blijken van welwillendheid.

O, indien gij inderdaad mijne duurbare moeder gekend hebt, zal het voor haar, daarboven in den Hemel, de zoetste voldoening zijn den zegen van den Heer af te smeeken voor de edele vrouw die zich het lot van hare dochter aantrekken wil.

Spreek, Eerwaarde Moeder, en blindelings zal ik u gehoorzamen.

- Ik insgelijks, zei Heinke, wacht op uwe wenken om uit te voeren wat gij bevelen zult.

- Ik dank u beiden voor dat blijk van vertrouwen, sprak Moeder Genoveva, al wat in mijne macht is om de onschuld te beschermen, moogt gij van mij verwachten.

Van de uitspraak des gerechts kunnen wij, gelijk ik u reeds zei, niets verwachten.

Een beroep op den Aartshertog ware voorbarig.

Er moeten dus andere middelen beraamd worden om Everard te redden.

- Wij dachten er reeds over, Eerwaarde Moeder, zei Roze.

- Ja, Everard moet vluchten! voegde Heinke daarbij.

- Ontvluchten schijnt mij inderdaad het eenige middel, stemde de Eerwaarde Moeder toe.

- Maar waarheen? vroeg Roze Kate angstig. Als zijne vijanden zoo talrijk zijn en zoo zeer dorsten naar zijn bloed, zullen zij hem opsporen en hem vermoorden.

[p. 740]

- Helaas! de schurken zijn inderdaad machtig, vreesde Heinke.

- Het moeilijkste is hem uit de gevangenis te halen, meende Moeder Genoveva. Eens op vrije voeten, zou ik met Gods hulp wel middel vinden om Everard aan alle opsporingen te ontrekken.

- Gij, Eerwaarde moeder! riep Roze Kate vol gloed.

- Ja, ja, kind, dat is het minste, maar hoe wij het gaan aanleggen om hem uit de gevangenis te bevrijden, schijnt mij veel moeilijker werk.

- Wij hebben moed en wil! zei Heinke en zullen gelukken!

- Ja, wij zullen hem redden! zei Roze Kate.

- Ik bewonder uwe opoffering. Weet gij waaraan gij u blootstelt zoo gij ontdekt werdt of zoo uwe poging mislukte?

- Wij zijn tot alles bereid, niet waar, Heinke! vroeg Roze Kate.

- Tot alles! bevestigde het bultenaarken.

- Hebt gij niemand anders waarop gij rekenen kunt?

- Walkiers, zei Roze.

- Wie is dat: Walkiers? vroeg moeder Genoveva.

Een oude trouwe knecht, antwoordde Roze Kate, die mij steeds de grootste genegenheid toedroeg.

- En aan Everard ook, voegde Heinke daarbij.

- Zijt gij zeker van de oprechtheid zijner gevoelens? vroeg Moeder Genoveva.

- Zoo zeker als van mij zelve, antwoordde Roze.

- Zal hij willen helpen in onze gevaarlijke onderneming?

- Ik ben er ten zeerste van overtuigd; Walkiers heeft altijd de partij van Everard genomen, zei Roze.

- Goed, dan zijn wij reeds gevieren om ons plan door te drijven, ging Moeder Genoveva voort. Het zwaarste werk echter zal zijn tot den gevangene door te dringen en hem te bevrijden.

- Eerwaarde Moeder, ik geloof dat dit gemakkelijker gaan zal dan gij u voorstelt.

- Meent gij dat, Roze, en waarom?

- Omdat wij iemand hebben die ons de taak zal vergemakkelijken.

- En wie is dat Roze?

- Heintje Wimpelo, de cipier die Everard bewaakt, antwoordde Roze.

- Is het mogelijk! riep Moeder Genoveva; maar, dan zal het

[p. 741]

van zelfs lukken.

- Ik hoop het ook, zei Roze. Heintje Wimpelo bezorgde mij reeds, eene eerste maal, een onderhoud met Everard.

- Waarlijk, kind, hebt gij u in de gevangenis gewaagd? riep de Moeder Overste.

- 't Was immers mijn plicht den armen Everard een weinig troost te brengen, na al het lijden dat hij, sedert zijne aanhouding, heeft te verduren gehad, antwoordde Roze Kate.

- Gij zijt een moedig meisje, antwoordde Moeder Genoveva opgetogen. En denkt gij dat Heinke Wimpelo zich zal willen leenen tot de uitvoering van ons plan?

- Hij heeft het vast beloofd.

- Maar, weet hij ook dat hij zich aan de verschrikkelijkste wraak bloot stelt indien hij ontdekt wordt?

- Hij is besloten alles te wagen om Everard te redden, zei Heinke.

- Van waar die ongewone zelfopoffering? vroeg de Moeder-Overste. Kent hij Everard?

- Hij kende hem niet vòór den dag zijner aanhouding, antwoordde Roze Kate; maar toen ik hem alles heb uitgelegd, heeft hij dadelijk verklaard, dat wij op hem mochten rekenen. Heintje is een eerlijk man die het niet langer kan aanzien hoe de onschuld verdrukt wordt; wij mogen op hem rekenen, daaraan twijfelde ik geen oogenblik.

- Heeft hij geene makkers? Is er geene wacht bij de deur der gevangenis? vroeg Moeder Genoveva verder.

- Heintje Wimpelo heeft het hooge toezicht over de gevangenen, die nooit zeer talrijk zijn.

Daarom ook zijn er slechts twee bewakers, Heintje Wimpelo en de dikke Fransen, zei Roze Kate.

Eene wacht is er niet.

De beide mannen brengen den nacht door in het poorthuis. Over dag lossen zij elkander beurtelings af.

- Dat valt goed, zei Moeder Genoveva. Het dringendste nu is, zoo gauw mogelijk, den braven Heintje Wimpelo te verwittigen.

- Ik ben tot uw dienst, zei Heinke Haas.

- Best, dan gaat gij van hier recht naar Tervueren; maar, zorg er voor dat u niemand verdach tegen kome. Wij moeten met de grootste haast, maar tevens met de grootste omzichtigheid te werk aan.

[p. 742]

- Begrepen, zei Heinke.

- Wanneer zou ons plan kunnen voltrokken worden, denkt gij?

- Dat zal afhangen, dunkt mij, van hetgeen Heintje Wimpelo beslissen zal, antwoordde Heinke Haas.

- Inderdaad, wij kunnen niets beslissen zoolang wij geene tijding van hem hebben, zei Moeder Genoveva.

- Moet ik hem zeggen wat hier dezen morgen verhandeld werd? vroeg Heinke.

- Ja, indien hij ons waarlijk verkleefd is, hoeven wij hem niets te verbergen, meende de Overste, doch ik hoop dat gij u in zijne verkleefdheid niet bedriegt.

- Ik ken Heintje Wimpelo van over jaren: hij zal zich eerder de tong uit den mond laten rukken dan ons te verraden, bekrachtigde Heinke Haas.

- Gij zult hem nochtans de strengste geheimhouding aanbevelen, voor wat mijne tusschenkomst betreft, zeide Moeder Genoveva.

Ik doe deze aanbeveling, niet omdat ik de gevolgen mijner deelneming in het plan eenigermate vreeze, maar gij zult licht begrijpen dat ik mijne goede oudjes aan volstrekt geen het geringste gevaar mag blootstellen.

- De Eerwaarde Moeder-Overste mag gerust zijn, zei Heinke.

- Ik ga u geleiden, hernam Moeder Genoveva opstaande, en u den ingang der Miniemen wijzen.

Hier, neem dezen sleutel, ging de goede vrouw voort, eenen kleinen sleutel van bijzonder maaksel aan Heinke Bult overreikend; doch, draag zorg ervoor hem nooit in vreemde handen te laten komen.

Ongezien kunt gij dan, telkens het noodig is, mij langs den gang waarin ik u brengen zal, komen vinden en mij op de hoogte houden van alles wat voorvalt.

Roze Kate zal ik straks langs de Wolstraat laten vertrekken. Zij zal hier mijne terugkomst afwachten. Ik heb haar nog eenige minuten te spréken.

Heinke Haas knikte Roze Kate goedendag, en verliet toen, voorafgegaan door Moeder Genoveva, het spreekkamertje.