Roze Kate

(1893)–Nestor de Tière– rechtenstatus



[pagina 879]
Negen-en-zestigste-hoofdstuk Het Licht komt! Toen Simon in de smidse trad ging Roze Kate hem dadelijk minzaam te gemoet, en, aan hare stem eene zachte indruk gevend, zei ze: - Die Jan Meerlo met zijn akeligheden zou iemand ‘iets doen krijgren’. Ik kan hem niet uitstaan. - Ik evenmin. Hij loopt altijd in mijnen weg. - Ik wilde ook liever dat hij hier uitbleef. - Waarom zei hij: het ‘slecht doen’ is den mensch ingeboren. - Wel, hij vindt dat ik slecht doe met hier te blijven. - Waarom? - Ja, dat weet ik zelf niet. Hij wil mij in alle geval hier weg trekken. - Wat gemeenheid.
[pagina 880]
- Hij zou willen dat ik te zijnent ging wonen, of wel bij zijne oude tante Rika. - En wat hebt gij hem gezegd, Roze Kate? - Dat ik hier blijf bij u! - Dank Roze Kate, dat is wel van u. - Zei Meerlo anders niet? vroeg Simon na een poosje te hebben nagedacht. - Neen. - Sprak hij niet over... - Neen, haastte Roze Kate zich te antwoorden. - Waarom wil hij u dan hier weg hebben! - Hij vindt het slecht dat ik verkeering met u heb, maar ik lach hem vierkant uit. - Wij zullen samen gelukkig zijn, Roze. Gij zult het ondervinden dat ik zoo slecht niet ben als de menschen het zeggen. Men heeft mij dikwijls belasterd.... mij allerhande kwade streken ten laste gelegd Maar 't is allemaal valschheid van wege de menschen... En Jacob was altijd mijn slechte geest... Simon sprak als iemand die wakende droomt. - Waar is Jacob? vroeg hij eenklaps. - Hij zit in ‘Den Wolf’ - Roze Kate, pas op voor Jacob, die is te slim; hij zou u kunnen bedriegen. - Gij hebt gelijk, Simon. Ik ben nooit op mijn gemak met hem. - Moest hij u ooit aanraken, ik sloeg hem de hersens in! - Ik weet dat gij oprecht veel van mij houdt, goede Simon, daarom ben ik ook oneindig liever in uwe tegenwoordigheid dan in de zijne, die ik echter niet altijd vermijden kan. - Valt hij u dan lastig, Roze Kate? vroeg Simon en zijne vage oogen fonkelden. - Hij vervolgt mij altijd met zijne grove kwinkslagen, antwoordde Roze, maar ik wil hem eens voor goed zeggen dat ik daarmede niet gediend ben en dat ik met niemand dan met u ‘verkeering’ hebben wil, hij mag dan nog zoo slim zijn als hij wilt. - Ja, slim is hij, maar sluw en arglistig ook. Hij laat zich van zijn verstand toch wat al te veel voor-
[pagina 881]
staan. Ik kan bijvoorbeeld niet uitstaan dat hij u altijd voor een dommerik uitgeeft. Gij zijt zoo verstandig als hij. Daarbij hebt gij een goed hart gij en gij alleen hebt mijn vertrouwen. - Neen, zei Simon de wenkbrauwen fronzend, zooveel verstand als hij heb ik niet, dat is de waarheid, maar, vuisten als de mijne heeft hij ook niet. - Ach, kom Simon, maak u em hem maar niet driftig. 't Zijt gij alleen die ik oprecht bemin en over drie dagen zwoert gij mij insgelijks dat gij zonder mij niet leven kondet, is dat zoo? - Dat is zoo, Roze Kate. Waarom twijfelt gij aan mij! - Omdat ik niet geloof dat gij vertrouwen in mij stelt. - Roze!..... - 't Is nochtans de zuivere waarheid en duidelijk genoeg, liefde en vertrouwen dat is één. - Welnu? - Welnu, als gij beweert liefde voor mij te hebben zoudt ge mij dus ook toch uw vertrouwen schenken. - Mijn vertrouwen hebt gij. - Neen, dat vertrouwen heb ik niet! - Ik weet niet waarheen gij wilt, Roze Kate. Spreek op, zeg wat ik doen moet om u te bewijzen dat gij u bedriegt, spreek op, moet ik Jacob den kop verbrijzelen? - God beware mij u zoo iets te willen vragen Simon Neen, ik verlang enkelijk de reden te kennen waarom gij sedert drie dagen zoo afgetrokken zijt. Hebt gij verdriet? - och... - Ziet ge wel dat gij niet rechtuit spreekt met mij. - Ja Roze, ik ben niet gerust.... ik heb verleden nacht niet geslapen, bekende Simon. Nu kom ik van 't bosch. Ik heb beproefd een weinig te rusten. maar het ging niet. Ik ben zwaarmoedig. Eenen looden band drukt op mij. Ik ben niet gerust. - Waarom niet? - Ik weet het niet. - Is dat nu een antwoord! Zijt gij een man, gij?
[pagina 882]
- Dat zei Jacob ook... stotterde Simon, als ware hij wederom onbewust van de werkelijkheid... hij zei dat ook en toen ... toen.... - Toen? vroeg Roze Kate. Simon schrikte hevig op. - Toen? toen? vroeg hij; heb ik iets gezegd? - Gij zijt zoo zonderring Simon. Er scheelt u iets, er is iets dat gij mij verbergt dat is niet schoon! - Maar Roze Kate raadt gij zelf dan niet waarom ik zoo droevig gestemd ben? - Is het omdat het... omdat.... het Dinsdag de wreede dag is? - Misschien is het dat, zei Simon ontwijkend. - Misschien! Misschien, zegt ge Simon. Er is dus nog iets anders dat u knaagt... iets dat u drukt... dat u zoo droef maakt! Ja, ja! dat is het, riep Roze Kate eensklaps met gloed, ik lees in uwe ziel, ik... - Vervloekt! gij liegt! schreeuwde Simon plots opschrikkend en drie stappen achterwaarts deinzend. Gij hebt niets gelezen, ik heb niets gedaan. - Ik lieg! ik lieg! hernam Roze Kate treurig en langzamerhand aan 't schreien vallend. - Ja, gij liegt, schreeuwde Simon, gij weet niets..... - En tegen mij kunt gij zóó spreken, snikte Roze Kate, tegen mij die gij lief hebt, of die gij zeide lief te hebben. - Ik...... Simon wist niet wat hij zeggen ging. Hij bleef daarom steken en keek verteederd naar Roze Kate die zich op het houtblok gezet had waar zij met weenen voortging. Na eene poos zei Jacob: - Ik wilde u geene pijn doen, schrei niet Roze. - Schrei niet, schrei niet; gij kent mij niet gij, riep Roze Kate met hartstochtelijk gevoel. Ik heb u altijd lief gehad ik, de sterkste van de mannen. En, was ik vroeger wat koel jegens u, 't was uit spijt, omdat gij u aan mij niet liet gelegen liggen, omdat gij mij nooit van liefde spraakt.
[pagina 883]
En was ik vriendelijk met Everard, 't was om u jaloersch te maken. Maar gij zaagt niets, bemerktet niets of wildet niets bemerken. En voor de vierschaar, deed ik daar of ik Everard tot stervens toe gaarne zag, 't was uit jalouzie, razende jalouzie omdat gij mij niet wildet van liefde spreken en omdat ik hoopte alzoo uwe drift op te wekken. Ik huichelde liefde voor Everard, terwijl mijn hart voor niemand anders dan voor u brandde. Ik wist heel wel dat ik hem toch niet kon redden met zoo te handelen, ik wist dat al de feiten, dat alles tegen hem was. Ik ben immers toch ook zóó dom niet. En mijn huichelspel is gelukt: gij zijt op de vierschaar eindelijk jaloersch geworden, omdat gij mij zooveel liefdebetoon zaagt maken. Gij wiltdet dat zij uw lief werd, zij het meisje dat zoo fel kon geerne zien: de liefde ontbrandde plots in u: de jalouzie had u gebeten. Hoera! riep zij juichend voortgaande, mijn plan is gelukt! Ik heb u aldus gekregen, ik laat u niet meer los! Lieve, lieve Simon, gij zijt de mijne, ik verlaat u nooit meer, nooit, nooit! - Opgewonden, had Roze Kate de armen om Simons hals geslagen, ermee bedekte zij zijn gelaat met hartstochtelijke kussen. Simon wist niet wat hem gebeurde. Hij voelde zich gevleid de schoone Roze Kate, de bloem uit heel den omtrek, zoo te hooren spreken, zich zoo vurig door haar bemind te zien. - Zulks door u te hooren bekennen maakt mij overgelukkig. Ja, ging hij voort, in het eerst dacht ik wel dat gij aldus spraakt omdat gij voeldet dat Everard toch vóor u verloren was; omdat gij toch zocht te trouwen met een van ons die rijk zijn.... Roze Kate keek hem met verwondering aan; ja, de blik die zij op hem een wierp voorspelde bits antwoord doch, Simon liet er haar den tijd niet toe.
[pagina 884]
- Neen, neen! riep hij, zoo iets denk ik nu niet meer. Vergeet wat ik zei.... Het was loutere veronderstelling. Het was dom, heel dom van mij zoo iets te denken. Een meisje als Roze Kate kan een man krijgen gelijk zij wil, aan iederen vinger eenen zoo zij zulks begeerde. Ik ben een domkop geweest daaraan niet eerder gedacht te hebben, niet eerder bemerkt te hebben dat gij mij lief hadt. Thans weet ik het, ben ik er ten volle van overtuigd en... binnen kort, Roze, wordt gij mijne vrouw..,. - Hoe droef zegt ge dat? Och Simon... - Hoe kan het anders dan dat ik bedroefd zou zijn; hoe lang is vader dood? hoe lang is moeder dood? En Everard... Wordt die binnen twee dagen niet... O 't is ijselijk! 't is een afgrijzelijk denkbeeld Roze... Dat alles bevangt mij; ik heb opwekking noodig; ik heb dorst maar blijheid, naar genegenheid, naar eene vrouw, naar een ander leven! Ik dorst, ik dorst naar u! U Roze Kate, u wil ik tot mijne vrouw... o Roze Kate, o Roze! Vol drift is hij naar het meisje getreden. Hij verslindt haar met zijne blikken..... Eene siddering doorloopt zijne ledematen. Zijne tanden klapperen.... Doch eenklaps keerde hij zich om, en als hadde hij een plotselings besluit genomen, wilde hij de smidse verlaten. Roze Kate echter versperde hem den weg met voor hem gaan te staan terwijl zij sprak: - Neen, gij verlaat mij zoo niet! Simon, Simon, blijf hier.,. bij mij... Roze Kate trekt hem mede terug naar den achtergrond der smidse waar Simon zich op het houtblok vallen laat. - Gij blijft hier, herhaalt Roze Kate. - Wat zegt ge? vraagt Simon, in gedachten verzonken. - Ik zeg Simon, dat gij mij iets verbergt! En dat laat ik niet toe. Ik wil niet dat gij mij iets verbergt.... Ik wil uw vertrouwen!
[pagina 885]
Iets verteert u: gij wordt bleek, menschenschuw, beeft als ge iemand achter u hoort. Gij zegt het zelf; 's nachs kunt gij niet meer slapen! En ik, die u geerne zie, die binnen kort uwe vrouw zal zijn, ik zou niet trachten te weten welke de oorzaak is van uw verdriet? Simon, Simon, ging het meisje voort op zijn hart wijzend, daar ligt een geheim begraven, een geheim zoo zwaar dat gij alleen het niet dragen kunt. Gij bezwijkt er onder, ik zie het, en dat grieft mij diep. Terwijl zij sprak sloeg Roze Kate den arm om Simons schouder, vatte zijne hand vast en ging voort: Simon, Simon, lieve Simon, zie mij eens in de oogen: geloof gij dat ik u lief heb? - Of gij mij lief hebt? - Ja, gelooft gij het niet? - Zeker geloof ik het. - Hartstochtelijk lief? - Ja. - Welnu dan, heb vertrouwen in mij. - Ik heb vertrouwen. - Laat mij dan ook u het geheim helpen dragen. Zeg Simon laat mij deelen in den kommer die u drukt. Het meisje werd hoe langer hoe verlokkender. Zij kuste Simon op de oogen, op de wangen, en praamde hem hoe langer hoe meer. - Lieve Simon, ging zij voort, ik wil niet dat gij ziek blijvet. - Ben ik ziek? vroeg Simon. - Ja, ziek van hart en ziek van geest! Wat vreest ge? Wie hoort ons? Zijn wij binnen kort niet man en vrouw? Spreek, spreek Simon. Simon schrikte op en met tamelijke ruwheid stiet hij Roze Kate van zich af. - Ik krijg schrik van u, riep hij, gij betoovert mij. - Ik, u betooveren, lachte Roze Kate, ja, omdat ik u lief heb, omdat ik u wil gelukkig zien, u alleen!
[pagina 886]
Wat geef ik om... Everard? Om honder Everard 's! Simon, wij zijn alleen, ging ze voort met zacht gefluister... Niemand ziet ons, niemand hoort ons! Zeg mij 't geheim.... Zeg het mij en dit geheim zal ik bewaren in 't diepste van mijn hart.... Geen woord zal nooit over mijne lippen komen, geen woord, al zeidet gij mij ook dat Jacob.... uwe.... moeder heeft vermoord!.... en dat Everard onschuldig is.... Simon slaakte een rauwen kreet.... Een kreet als die van een gewonden stier. - Wie, bulderde hij Roze Kate om de polsen vattend en haar hevig schuddend, wie zeide u dat.... - Wie.... - Ja wie, wie? brulde hij.... Zwijg Roze Kate, zwijg...... zwijg...... - Simon, dat is uw geheim, antwoordde Roze Kate vol wilskracht. - Zwijg! - Ik zeg u dat dit uwr geheim is...... Gij zoudt niet durven, niet kunnen ontkennen...... Lieg niet! Zie mij aan! Spreek! Ik wil het! Spreek! spreek stil, zeer stil...... Zij vatte zijn hoofd tusschen hare handen en trok het tegen het hare. Is het waar of is het niet waar? - 't Is waar.... stamelde Simon, zich het angstzweet van het gelaat wischend.... gij hebt het geraden.... 't Is zoo.... Roze Kate ontstelde hevig. - Is het zoo? stamelde zij. - Ja.... knikte Simon. - Ah! riep Roze Kate met een kreet, vol gejuich, vol ijzing tevens.
[pagina 887]
- En, ging zij na eene poos weer voort, waart gij bij Jacob! - Ik? - Ja, spreek vrij af, ik verraad u niet. Zeg mij of gij bij Jacob waart toen hij de misdaad pleegde! - Ik was er bij... - O!....... - Vloek mij niet! Ik was bij hem..., bij Jacob..... Mijn booze geest dwong mij... ik ben echter onschuldig aan het vergoten bloed, hij Jacob alleen heeft het gedaan. Roze Kate's boezem zwoegde op en neer bij 't vernemen der afgrijselijke waarheid. Zij wendde het gelaat van Simon af: heure oogen brandden en niet langer kon zij hare zenuwachtigheid bemeesteren. Zij trad rechts naar de tent, en het hoofd reikhalzend vooruit trekkend, zag zij iemand die in de richting der smidse naderde..... - Hij!.... riep ze hare stem snorend en met koortsige verwachting liep zij naar 't midden der smidse terug.

Vorige Volgende

Negen-en-zestigste-hoofdstuk Het Licht komt!

Negen-en-zestigste-hoofdstuk
Het Licht komt!