Ik zag Cecilia komen

[p. 37]

X

Met uwen kus op mijnen mond en uwen blik in mijne ziel zwijmel ik bijna van zaligheid.

Wat toch is het secreet dat gij mij dronken maakt van liefde, en mij onderste boven keert van geluk?

En gij zijt nochtans eenvoudig als een boterham.

Zie eens aan, Roelinde heb ik gekleed met kleeren van sterren en van druppelen dauw; ik gaf haar schoentjes van maneschijn en sluiers van regenbogen. En zoo kon ik haar gaarne zien.

Maar u verkleed ik niet, Cecilia. Gij staat in mijnen geest, zooals gij zijt in al uwen eenvoud.

Ik zie u voor mij met de stokroos tusschen uw vingeren, met de teil melk in uw handen;

[p. 38]

ik zie u op de teenen staan, aan 't zoeken in de schuif, naar de gedichten van uw vader, en ik vind u zoo schoon.

Neen, gij hebt geen vleugels of wolken van doen, noch kronen of symbolen.

Ik zie u zooals ge zijt, en toch kniel ik in mijn gedachten voor uwe verschijning.

Want ‘meer is in u’ zooals dit te lezen staat op een steenen wimpel in een donkere kerk te Brugge.

Er is meer in u, en mijn mond prevelt vol vereering: Morgenster. Blinkende sleutel van den nacht. Gulden harp.

Een litanie van schoone dingen. Doch het zijn maar woorden en galmen. Want er is geen ster, geen sterrenbeeld en geen sterrennacht, die heerlijker is dan de blik van uw oogen; er is geen bloem, geen muziek zoo aandoenlijk als het zien van uw gestalte.

En gij houdt van mij. En gij hebt uwe liefde in mijn hart gegoten. Dat is het wonder waarin mijn ziel verdrinkt.

Ik weet geen weg met mijn geluk, en ik bid en ik zing en ik ween.