De pastoor uit de bloeyenden wijngaerdt

[p. 1]

Aan Flor van Reeth en Renaet Veremans, de druivensappige vrienden, ter herinnering aan den schoonen Goeden Vrijdag van het jaar O.H. 1921.

I.

Opgewekt liggen de heuvelen te zien naar 't witte dorp met zijn roode daken, en naar den hof van mijnheer Pastoor, waar populieren rond een vijver rillen. De lente is als een optocht aan 't naderen; hij blaast zijn deugd over de landen, en giet de honigkruik der zonne uit.

Witte wolkenvaandels juichen van achter den aardbol omhoog, en gouden vijvers drijven achter de veldschaduwen mee.

De buiken der heuvelen zijn bekleed met velden, rosse en groene tapijten; en zaaiers stappen zwart tegen de zilveren lucht; ossen trekken ploegen, en een witte steenen windmolen zwaait zijn armen als een vreugdig kind. Menschen wijzen naar weerkeerende vogelenkladden, hoog in de lucht.

Er waaien geruchten en mastebosschengeuren.

Achter de heuvelen omendom deinen er andere heuvelen, en uren en uren daarachter,

[p. 2]

achter groetende molens en heldere dorpen, en rivieren lijk strepen melk, staat rond den horizon, een kroon van blauwe torens.

In den druivelaargang, die van den vijver naar den rozen achtergevel der pastorij welft, zit de gele kater nevens zijn staart te wachten naar een musch; en aan een open venster, waaronder witte en mauve crocus tintelt, is de magere, blozende menheer Pastoor traagzaam bezig een brief te schrijven, naar zijn broeder, die horlogemaker is te Lier.

Mijn beste Broeder Gommaar en mijn zoet nichtje Leontientje,

Het is vandaag dan weer Goede Vrijdag, die dag van goddelijk lijden en verdriet, die als een donker purper portaal boven onze ziele hangt.

De hemel zou moeten toe zijn; doch de zon komt tot op mijn papier lijk een zwerm van gouden bijen.

Het is hier al eenige dagen een zalf van een weer, dat kleurige kazuivels weeft waar onze voeten gaan. Het gras met nieuwe puntjes en op sommige plaatsen liggen de madelieven aan de beken als witte kloskant uitgespreid.

Het is om niet te gelooven, dat vandaag onze Heere Jezus in 't graf ligt en daar noch zon, noch mane ziet. Het is een weer, dat

[p. 3]

onze ziel wil tegenhouden van te treuren, maar de dag is te groot aan bloed en wonden en onze ziel luistert snikkend naar de droeve bloedfonteinen van den gekruisten Druivelaar.

En toch, terwijl wij treuren om het kostbaar bloed dat uit Jezus' wonden en kwetsuren tikt, milder en



veler dan 't getik van al de uurwerken der wereld bijeen, mijn broeder, gaan er over onze smart de eerste huiveringen van de gulden vreugd van Paschen.

Want dit bloed is wijn! Het lokt den gouden wonderbaren vlinder, die de ziel is, uit de donkerheden omhoog; het maakt dronken de onverschillige aarde, en 't toovert den glans van zilveren kathedralen op de heuvelen.

Dit bloed is wijn! Als wijn drupt het over de versmachte, schrale zielen; als een regen van wijn ruischt het over de daken; 't wascht de doffe ruiten der donkere huizen en 't beklaart weer de kaarsen die men vergeten was aan te steken.

Oh! in elken druppel van dien hemelschen uitgepersten Wijngaerdt, glanzen er honderd zonnen en gonst de zachte muziek van genade.

[p. 4]

Maar kom, ik laat mij weer voortzeilen op mijn meditaties en beeldspraak; Vader zaliger had immers altijd gezegd dat ik nooit horlogiemaker zou worden. Het was maar om u te zeggen, en ik had er moeten mee beginnen, van een vroegeren postwagen te nemen, want de andere rijdt niet meer op Zon- en feestdagen Let daar dus goed op, want anders kunt ge hier de hoogmis niet bijwonen en dat zou te spijtig zijn.

Wat u ook plezier zal doen, Gommaar, is dat ik een nieuwen wijn ter flessche heb, een witten wijn uit Umbrieë, het land van Sint-Franciskus; ik heb hem dan ook genoemd: ‘Biekorf der armen’. Wij zullen er eens van proeven.

Het is een aangename bijwinst voor mijnen kelder, waar morgen na veertig dagen vastens de deuren weer van opengaan.

Ik reken op uwe komst, Sophie is er van verwittigd.

Uwen genegen broeder en Oom in Jezus Christus,

Benedikt Serneels.