De pastoor uit de bloeyenden wijngaerdt

[p. 11]

III.

De Pastoor heeft met eigen hand den druivelaarcorridor geleid, die van den achtergevel naar den vijver welft. Hij zelf maakt jaarlijks van de witte druiven, die er aan komen, den zoeten wijn voor de mis.

De ruime pastorij, met haar purper schaliën dak en roosgekalkten gevel, heeft hij ‘Den Bloeyenden Wijngaerdt



des Heeren’ gedoopt.

Hij zelf trekt met hulp van den manken hovenier den wijn af, spoelt de flesschen, verzorgt moederlijk het edel vocht, verlegt den wijn, gaat zijn ziekte en genezing na, beproeft hem, doopt hem met vrome namen, klasseert hem, schrijft en predikt er over in symbolischen zin.

Hij drinkt hem zuinig en met eerbied.

In de kamers hangen wijnschilderijen, in mollige, kinderlijke kleuren geschilderd, door zijn vriend Bonifaas Verdikt, pastoor te Lammekensberg. Men ziet er op: de mannen die uit 't

[p. 12]

Belofteland komen, knieknikkend onder het zware druiventrosselgewicht.

- Jezus in zijn wijngaard wandelen.

- De Bruiloft van Canaän, waar Jezus het water uit sloot, pomp en bronput in wijn verandert, die ginder aan de doorzakkende tafel uit Delftsche en Brusselsche potten wordt leeggeschonken.

- Het Offer van Melchisedich, Het Laatste avondmaal, enz.

Maar dan hangt er daar een lange schilderij. De perel van het huis, de fierheid van den pastoor. 't Is een copij door Bonifaas Verdikt geconterfeit naar het oude, diepzinnig, dichterlijk paneel uit de bruine kerk van Aerschot, bij Leuven.

Z'is drie meters lang en een halve hoog, en stelt voor: ‘De Ware wijngaard Christi’.

Links verheft zich tegen een kim van sigaarsmoorblauwe heuvelen, een rijke wijngaard waar ijverig aan gewerkt wordt door mannen met bloote armen en beenen. Er wordt gespit, gehakt, geplant; opzichters geven bevelen, en de zware trosselen worden bij hoopen afgeknipt, opgeladen in manden, en weggedragen op gebogen ruggen, naar een breede kuip, waarin een man met dansende voeten de schoone druiven perst.

In 't midden: een steenen druivenpers waaronder Jezus zelver lijk een druive wordt geperst, dat het bloed hem uit hoofd en leden spuit en fonteint. En dit bloed loopt in een vat waaraan

[p. 13]

twee priesters met groote gulden kelken het kostbaar vocht komen scheppen.

Van den heuvel, achter de druivenpers, wordt een groot vat op een karretje naar beneden gevoerd door de vier evangelisten, voorgesteld als de gevleugelde leeuw en os, die trekken, den arend die op het vat zit, en den engel die de zweep laat kletsen en beveelt. Langs dezen kant doemt weer de blauwe heuvelwereld op. Rechts wordt die wijn, dit goddelijk bloed, door rijkgemantelde Bisschoppen en Prelaten in vaten gegoten, de vaten dichtgeklopt, en weggerold. Een paar burgers die men ginder in de kerk ziet te biechten gaan, mogen hier van den wijn al proeven. En een paus door een koning en een kardinaal geholpen laten de vaten in overspannen geweld, voorzichtig in de donkere kelders der kerke nederdalen. Dat is de schilderij waaruit de pastoor zijn inspiratie haalt voor zijn preeken, en zijn gedachten en geschriften.

Daar kan hij uren voor staan staren, voor mediteeren. En als iemand, die men echt lief heeft, kan hij soms de schilderij in verrukking bestreelen.

En onder het ivoren crucifix, ivoor kastanjebruin geworden van den danigen pijpesmoor, hangt een wit doek, waarop nichtje Leontientje toen ze nog naar school ging, in kruissteek geborduurd heeft, de woorden van Sint-Jan: ‘In uw voetspoor O mijn wel-beminde, loopen de jonge dochterkens met lichten tred.

[p. 14]

De aanraking van de vonk, den dronk naar den gekruiden wijn doen haar verzuchtingen slaken van hemelschen Balsemgeur doortrokken’.

De pastoor heeft een stille vereering voor de druif, omdat zij morgen het eigen bloed van Jezus zelver worden kan.