Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 1
(1800)–Hendrik Tollens–
Auteursrechtvrij
[pagina 64]
| |
[pagina 65]
| |
Hy leî zyn' pylenkoker,
Dáár, by zyn boogje, op de aard',
En leî zich op dezelven,
Opdat voor 't minst zyn krygstuig
Voor onheil bleef bewaard.
Toen gaf hy zich ten prooije
Aan 't natte en buldrend weêr;
En eindlyk had het wichtje,
Verkleumd door vocht en koude,
Zo 't scheen geen leven meer.
Hy lag als dood ter aarde,
Toen jonge Rozenmond
Met Koridon, al wandlend',
Na 't eindigen des onweêrs,
't Verstyfde wichtje vond.
| |
[pagina 66]
| |
Hun beider jeugdig harte,
Geraakt door 's wichtjes smart,
Gevoelde zich bewogen. -
De schelmsche dartle liefde
Was vreemdling aan hun hart.
Dus onbekend aan beiden,
Nam 't meisje 't arme kind;
De herder neemt de wapens,
De schichten en het boogje
Wat hy ter aarde vind.
Zy nemen 't wichtje mede
En brengen 't met geschrei
Naar Koridons verblyfplaats,
Waar Rozenmond het zorglyk
Ter rustplaats nederleî.
| |
[pagina 67]
| |
Zy troetlen 't koude wichtje,
Verwarmen 't keer op keer
Door hunner beider adem,
En 't levenlooze wichtje
Kreeg dus het leven weêr.
Het opent weêr zyne oogjes,
't Ziet straks beschroomd in 't rond,
't Ontdekt zyn brave redders,
Het dankt den vluggen herder
En schoone Rozenmond.
De dartelzieke liefde
Vergat zyn guitery;
Hy wilde dankbaar wezen
Voor beider tedre zorgen,
Voor beider medely'.
| |
[pagina 68]
| |
‘'k Wil maken dat uw harte
Het hoogst geluk geniet.’
Dus sprak het wichtje teder:
‘Want beider jeugdig harte
Kent waar geluk noch niet.’
Betooverd door dees woorden,
Beschouwt het jeugdig paar,
Al spraakloos en verwonderd,
Steeds keer om keer de liefde
En keer om keer elkaêr.
‘Geef my myn boog en pylen.’
Dus sprak het minnewicht.
De herder geeft de wapens,
Terwyl terstond de liefde
Zyn boogje spant en richt.
| |
[pagina 69]
| |
Hy schiet een' zyner pylen
In 't hart van Rozenmond;
Hy spant zyn boogje weder
En schiet in 's herders harte
De tweede liefdewond'.
Zy voelen daadlyk beiden
Eene onverdraagbre smart:
Hun pyn verkeert in vreugde:
Zy zien elkaêr in de oogen
En zinken hart aan hart.
|
|