Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 2

[p. 15]

Veldwandeling.

‘Kom, myn Gloorroos!’ sprak Filander:
‘Wandelen wy met elkander

Het aanlokklyk veld eens rond;

Maar, eer we ons daardoor vermaken,
Gun my 't zoetste zoet te smaken:

't Is een kuschje van uw' mond.’

‘Zie der voglen vreugd volkomen,’
Zegt het meisje: ‘in 't hoog der boomen:

Zie wat zyn zy allen bly!

Wat baart hen die vreugd, Filander?’
‘'t Is zy minnen ook elkander,

Dierbre Gloorroos! zo als wy.’

[p. 16]

 

‘Zie hoe speelziek zyn dees miertjes.

 

Zie, dees kleine ontelbre diertjes,

 

Die zich door het luchtruim spoên,

 

Geven ook van blydschap teeken!’

 

‘'t Is dat ze ook de liefde kweeken,

 

Dierbre Gloorroos! die wy voên.’

 

 

 

‘Zie de bloempjes en de stelen

 

Schynen zelfs elkaêr te streelen,

 

Daar zich 't een naar 't ander bukt!

 

't Kruipend groene kruid kuscht de aarde!’

 

‘Alles voed de min, myn waarde!

 

Die ons beider hart verrukt.’

 

 

 

‘Zie de vlugge vischjes spartlen;

 

Zie, Filand'! hoe bly zy dartlen

 

In den koelen, klaren vliet!

 

Wat doet hen dees vreugde smaken?’

 

‘'t Is de min, die haar vermaken

 

All' wat leeft en ademt bied.’

 

 

[p. 17]

 

‘Zie, Filander! zie ter neder:

 

't Water kaatst ons beiden weder;

 

En, 'k ontdek 't 'er duidlyk in,

 

Als gy my omhelst, myn waarde!’

 

‘Alles, Gloorroos! op deze aarde

 

Is een spiegel van de min.’