Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 2

[p. 29]

Firon en Lara.

Op een' schoonen lentemorgen,

Zette, in 't veld, zich Lara neêr;

Zefir, uit het zoele zuiden,

Kuschte bloempje op bloempje teêr.

‘Och,’ sprak Lare, ‘ik, vyftien jaartjes,

Heb noch geen geliefden vrind,

Daar de bloem, geen jaartje tellend',

Reeds door Zefir word bemind!

[p. 30]

 

Streelend' pas ontloken plantjes,

 

Boet de Zefir zynen lust,

 

Maar geen herder in dees streken

 

Die de jonge Lara kuscht!’

 

 

 

Firon was in 't groen verborgen:

 

Door de reinste min gespoord,

 

Was hy Lara nagelopen,

 

En hy had haar taal gehoord.

 

 

 

Firon plaatst zich achter 't meisje,

 

En hy drukt, ten zelfden stond,

 

Toen zy om een kuschje klaagde,

 

Haar een kuschje op haren mond.

 

 

 

‘Ik, ik zal uw Zefir wezen!’

 

Roept de jonge herder luid:

 

‘En ik ben met vreugd uw bloempje!’

 

Roept het meisje teder uit.

 

 

[p. 31]

 

‘Ik,’ zegt Firon, ‘zal u kusschen,

 

Minnen, streelen t'allen tyd';

 

Bosch, en veld, en knaap, en meisje,

 

Zie dat gy de myne zyt!’

 

 

 

‘Maar zult ge ook als Zefir kusschen,

 

Dien de trouw zo ras verveelt?

 

Zult ge ook zo veel meisjes streelen

 

Als de Zefir bloempjes streelt?’

 

 

 

‘Neen,’ zegt Firon, ‘myne liefde

 

Is geen dartle Zefirmin;

 

Ook mint Zefir slechts een bloempje,

 

Firon mint eene engelin.’

 

 

 

‘Nu,’ roept thans 't verblyde meisje,

 

Als gy trouw en teder zyt,

 

'k Zal geen bloempjes dan benyden,

 

Daar 'k myzelf zal zien benyd.