Liederen van weemoed, wanhoop en waanzin. Gevolgd door Liefdes-, klaag- en politieke liederen. Aliesjes poëziebundel I en II

[p. 46]

D'r had 'n vachtverscheurende storm gewoed

D'r had 'n vachtverscheurende storm
gewoed, skelettenkopjes lagen rondgestrooid
'n sleutelbeentje uitte 'n droeve klacht
over de krankzinnig spinet spelende spinjoen,
de wind vlaagde nog na,
rondrakelend sliep de stilte.

Niets krijste nog, niets krampte nog of kreunde
de gillende vliegenzwam had gorgelend nog
inkt gespuugd en godslasterlijk
met uitgerotte schelpensmurrie geworpen
gekookt in 't rancuneuze keteltje van de
moordzieke, in zak en as gestoken
tering telende toverkol
maar speeksel overliep z'n tong
en kwaakte roffelend aan 't bloederig oor
dat ruisend afbrak en scherven van
titanisch onheil spreidde over 't bos.

Dat was 't laatste geweest:
ijs en rijp sliepen met lange benen
langs machteloze, kleumende wolfsklauwen;
de winter sliep op rozen
de skeletten ontbeerden hand en tand
verruïneerd en verzameld in de wangzak van de wind
de dood had 't landschap gebroken
duisternis alom.

Vanonder 't mos de ijle snik:
‘waar, waar ben je...?’