Liederen van weemoed, wanhoop en waanzin. Gevolgd door Liefdes-, klaag- en politieke liederen. Aliesjes poëziebundel I en II

[p. 70]

II

Nooit dronk de herfst
zo woest z'n whisky,
brak zo onstuimig z'n liederen stuk
- met geknapte snaren afhangend in de wind, van
de takken, als gebroken spinnepoten -
nooit ranselde-n-ie zo gekweld
met verroeste vloeken luid jammerende
knotwilgen de regen in, rennend, -
zo zaagde-n-ie zo afgrijselijk rancuneus
hele bossen sagen omver,
geprikkeld springend over luid urmende
bergen botten van eens geklonken hebbende sonnetten;
hele beemden elegieën sloegen luidkeels
aan 't zingen, strompelden hakkelend op hun
gescheurde versvoeten de bergen af;
hele kudden puntdichten, getemd,
getergd, geslagen onder de zweep van 't laatste,
ranselend, ronselend rondeel renden radeloos rond
in 't dronken geklapper van
vergeten, vergeelde dichtertanden: Ahoi!