Liederen van weemoed, wanhoop en waanzin. Gevolgd door Liefdes-, klaag- en politieke liederen. Aliesjes poëziebundel I en II

[p. 72]

IV

Ik kan de regen niet meer tellen
die over de schutting waait,
't oeroud krassen van de uil
geeft geen krimp meer in de goede richting.

Nee, 't is 't zo ongelukkig mogelijk
fantasieloos fiedelen van de herfst
met z'n flauwe fluit
dat de put jammerend en steunend
in 'n mosgroene winterjas steekt
met veel te lange mouwen, zonder gesp
en zonder kno..., zo vertrouwd
en op 'n split na volkomen, de waanzinnige
die nergens naar stro geurt en theeblad
en lepeltje van de boerin gulzig in z'n
natte zakken stak
toen 't deksel juichte omdat 't knakkend afbrak,
zo knakkend dat de ploeg al gekscherend
opmerkte: ‘Dat is nou 's werkelijk geknak
dat geknak... van die deksel daar
boven de put!’
maar de lente knakt niet,
alleen de herfst knakt
en weet wat waanzin is, zoals toen hij zei:
‘Theekop en -schotel waren schroef en moer
onder eenzelfde dak,
maar de put, die lompe boer,
stak ze allebei in z'n zak,
godverdomme!’

De herfst brak de stang uit z'n fiets
en slenterde verder;
triest was ie
en sprak niet meer.