Liederen van weemoed, wanhoop en waanzin. Gevolgd door Liefdes-, klaag- en politieke liederen. Aliesjes poëziebundel I en II

[p. 75]

VII

Daar slentert de waanzin weer,
'n lamp als wapen,
'n kreeft die op z'n schouder zingt,
kauwend op 'n rafel van z'n werkjas.

'n Aardvarken slaat z'n banjo aan,
'n dweil gaat zingen in 'n badkuip,
'n uil snikt: heeft natte dromen!,
de winter heeft, als naaister vermomd, de
Liefde d'r jas ingenomen!

Ergens slijpt 'n schaar z'n zang,
de kelder geeuwt, ontkurkt flessen,
de mot dicht 'n hymne,
trouwt de jukebox, baart
snerpend 'n oud, reeds verroest fornuis.

Nergens meer 't heimwee van weleer,
't gras is droog, bestofte weleer vaak
krakend sprinkhaangebeente, de eik
schuurt z'n oksels aan de wind,
verschuift z'n pion,
mompelt nog wat,
beplast nog vlug 'n berk -
dan stilte.

Volstrekt geheimzinnig de paal in de polder
die breekt en geluidloos aan 't prikkel-
draad rukt: z'n onhoorbaar lied,
z'n voortschrijdend puntloos potlood,
schrijdend over 't water.

't Heelal, voorthollend,
aan z'n pols z'n eeuwig tikkend horloge.

[p. 76]

 

In z'n rugzak 'n kistje, inhoud: Heimwee

 

schreeuwend, klepperend, kloppend,

 

al haast niet meer hoorbaar nee.

 

 

 

Nee!!!

 

 

 

De lamp flikkert, ploft, breekt.

 

 

 

Waarom!? waarom!?

 

vraag ik je!