De lotgevallen van Huckleberry Finn

[p. 43]

Hoofdstuk IX.

Ik wou nog eens naar een bepaalde plek gaan kijken, die ik had gezien op mijn ontdekkingstochten over het eiland. Dus gingen we op weg en kwamen er gauw aan, omdat het eiland maar drie mijlen lang en een kwart mijl breed was.

Die plek was een nogal lange, steile heuvel of kam, een veertig voet hoog. Het viel niet mee om tot de top te klimmen, het was zo steil en de struiken waren zo dicht. We onderzochten hem van onder tot boven en vonden, bijna bij de top, een flink hol in de rots aan de kant van Illinois. Het hol besloeg wel een oppervlakte van twee of drie flinke kamers en Jim kon er rechtop in staan. Het was er koel. Jim wilde er dadelijk al onze bezittingen heen brengen, maar ik zei dat ik geen zin had om aldoor op en neer te moeten klimmen als we iets nodig hadden.

Maar Jim zei, dat we ons er goed konden verbergen als iemand op het eiland zou komen. En bovendien hadden de vogels voorspeld dat het zou gaan regenen en ik wou toch zeker niet dat alles nat zou worden. Dus gingen we terug en peddelden met de kano tot dicht bij het hol en hesen alles naar boven. Daarna zochten we een plek op waar de kano goed verborgen lag, haalden wat vis van de lijn en begonnen aan eten te denken.

Bij de ingang van het hol stak een rotspunt naar voren, die vlak was en erg geschikt om er een vuur op aan te leggen. Daar maakten we ons eten klaar.

We spreidden onze dekens in het hol op de grond uit en gebruikten daar ons maal. Kort daarop werd het donker en het begon te donderen en te bliksemen. En daarna begon het te regenen dat het goot. Het werd zo donker, dat de lucht blauwachtig zwart zag en de regen striemde zo neer, dat de bomen in de nabijheid nog maar vaag waren te onderscheiden. Soms werden de bomen door de wind zo neergebogen, dat je de lichte onderkant van de bladeren kon onderscheiden en dan volgde er weer een vlaag waardoor de takken opgeheven armen leken, die woest heen en weer bewogen.

‘Jim, dit is fijn’, zei ik. ‘Ik zou nergens anders willen zijn

[p. 44]

dan hier. Geef me nog eens een stuk vis en wat van die hete maïskoeken.’

‘Jij zou hier nou niet zijn as er geen Jim was geweest. Jij was dan beneden in het bos, zonder lekker eten en haast verdronken; hè liefie? Vogels altoos weten wanneer 't gaat regenen, kind.’

De rivier steeg nog wel tien tot twaalf dagen, tot zij eindelijk buiten de oevers trad. Op 't eiland stond het water hier en daar wel drie tot vier voet hoog en tot aan de oever van Illinois was de rivier nu enkele mijlen breed. Aan de kant van Missouri was de afstand nog even groot, omdat de oever daar steil was.

Overdag peddelden we in de kano over het eiland. Het was lekker koel in de dichte bossen, zelfs als de zon gloeiend heet scheen. We kronkelden tussen de bomen door en soms waren de slingerplanten zo dicht, dat we weer moesten omkeren en een andere weg zoeken. Op omgevallen bomen waren konijnen, slangen en andere dieren gevlucht en toen het eiland een paar dagen overstroomd was, werden ze door de honger zo tam, dat je ze wel kon aanraken, behalve de slangen en schildpadden, die gleden het water in. Bij ons hol zat het ook vol dieren, we zouden er genoeg hebben kunnen temmen als we gewild hadden.

Op een nacht visten we een stuk van een vlot op, mooie grenenhouten planken. Het was twaalf voet breed en een vijftien of zestien voet lang en lag wel tien tot twaalf centimeter boven water. We zagen er overdag soms ook voorbij drijven, maar die lieten we schieten omdat we ons dan niet lieten zien.

Op een andere nacht, even voor het aanbreken van de dag, kwam er een houten huis aandrijven. We peddelden er heen en klommen door een venster naar binnen. Maar het was nog te donker om iets te kunnen zien, dus maakten we de kano er aan vast en bleven er in zitten tot het licht zou worden.

Het begon licht te worden voor we helemaal langs het eiland waren gedreven. Toen keken we door het venster naar binnen. We konden een bed en een tafel onderscheiden en twee oude stoelen en een heleboel dingen die op de vloer verspreid lagen en er hingen kleren aan de muur. In de verste hoek lag iets op de grond dat er uitzag als een man. Daarom zei Jim: ‘Hallo, jij!’

Maar er kwam geen beweging in. Dus riep ik hem ook iets toe en toen zei Jim: ‘Die man slaapt niet - hij is dood. Blijf jij hier, ik gaan kijke.’

[p. 45]

Hij ging naar binnen, bukte zich, keek en zei toen: ‘'t Is een dooie man. Ja, waratje, en helemaal naakt. Hij is in de rug geschoten en al een paar dagen dood. Kom jij binnen, Huck, maar kijk niet naar zijn gezicht - 't is erg akelig’.

Ik keek helemaal niet naar hem. Jim gooide wat ouwe vodden over hem heen, maar dat was niet nodig, ik wou hem niet eens zien. Er lagen een heleboel vettige speelkaarten over de vloer en whisky-flessen en een paar zwarte maskers en op de muren waren met houtskool overal onbeholpen tekeningen gemaakt en woorden geschreven. Er hingen twee oude, vuile, katoenen japonnen en een zonnehoed en wat damesondergoed tegen de muur. En ook wat mannenkleren. We borgen alles in de kano, 't kon nog eens te pas komen. Er lag ook een strooien jongenshoed op de vloer, die nam ik ook mee. Er was een ladekastje en een oude koffer met gebroken scharnieren, ze stonden open, maar er zat niets meer in dat de moeite waard was. Het zag er naar uit of de mensen in grote haast waren vertrokken.

We vonden nog een oude lantaarn en een slagersmes zonder heft en een spiksplinternieuw zakmes en een heleboel vetkaarsen en een kandelaar en een kalebasfles en een kroes en een oude, gestikte deken en een tasje met naalden, spelden, garen, knopen en meer van die rommel, en een bijl en spijkers en een vissnoer zo dik als m'n pink, met een paar monsterachtige haken eraan, en een rol buckskin en een leren hondenhalsband en een hoefijzer en wat medicijnflesjes, waar geen etiket op stond; en net toen we wilden weggaan, vond ik nog een vrij goeie roskam en Jim een oude strijkstok en een houten been. De riemen waren stuk, maar verder was 't een best been, hoewel het te lang voor mij en niet lang genoeg voor Jim was en we konden het andere niet vinden, hoewel we overal zochten.

Alles bij elkaar genomen, een goeie vangst. Toen we klaar waren om weg te gaan, merkten we dat we wel een kwart mijl voorbij het eiland waren en het was helemaal dag, dus ging Jim plat in de kano liggen en ik legde de deken over hem heen, want als hij bleef zitten, kon je al van veraf zien dat hij een neger was. Ik peddelde naar de kant van Illinois en dreef bijna een halve mijl af. In het dode water vlak onder de oever, kwam ik maar langzaam vooruit, maar we kregen geen ongelukken en zagen niemand en kwamen veilig thuis.