|
| |
| |
| |
Geestlyke liederen,
Zesde deel.
Van de laatste Dingen, den Dood, de Opstandinge en Eeuwigheid.
I. Sterv en begrafenis Liederen.
A. De, by de overdenkinge van zyne sterflykheid, op Christus Verdiensten betrouwende.
CXL Lied.
1 'kBeveel myn zaak den Hoogen God;
Zyn Raad alleen bepaal myn lot: Zoo
Hy myn leven rekken wil, Ik houd' my
| |
| |
stil, En treed' met God niet in geschil.
2 Hy heeft myn levenstyd geteld: Hem
zy door my geen perk gesteld! Myn hai-
ren zyn geteld, ja geen, 't Zy groot of
kleen, Valt zonder zyne wil daar heên.
3 De waereld is een tranendal: Angst,
nood en droefnis overal: Wy zyn hier wel
een korten tyd, Maar, wyd en zyd, Zyn
wy gestaag in nood en stryd.
4 Wat is de mensch? een aarden kluit:
| |
| |
Naakt komt hy 's moeders lichaam uit:
Hy brengt niets meê van goed, of geld:
Ligt hy geveld, Hy word berooid in 't
5 Hier baat geen rykdom, geld, of goed,
Geen kunst, geen gunst, geen dappre
moed: De dood word door geen heilzaam
kruid, O mensch! gestuit: Wy allen zyn
6 Nu zyn wy frisch, gezond en sterk,
| |
| |
Maar straks dekt ons een duistre zerk: Nu
zyn w', als roozen, blozend rood, Straks
bleek en dood; Intusschen drukt ons angst
7 Men volgt elkaêr ter grafsteed' in: Zy
zyn uit 't oog en uit den zin; 't Zy oud
en grys, of jong en fris, De duisternis Be-
dekt onz' eer, hoe groot die is.
8 Heer! leer ons denken vroeg en laat,
Dar ons de dood te wagten staat, Wiens
| |
| |
schicht, hoe schoon wy staan te pryk, Hoe
wys, hoe ryk, Hoe jong wy zyn, elk velt
9 De zonde bracht, Getrouwe God! Op
yder mensch dit bitter lot: De dood velt
ieder menschen kind, Waar 't zich bevind;
Hy vraagt naar eer, noch staats bewind.
10 'k Heb weinig vreugd, hier dag aan
dag, Ik eet myn brood steeds met geklag,
Wil God, dat ik van d'aarde scheid', Ik
| |
| |
ben bereid: De dood is toch myn Za-
11 En schoon myn schuld my baart ver-
driet, Ik wankel in myn hope niet: Ik
weet, dat myn getrouwe Heer Zyn Zoon
wel eer Zond, tot myn heil op aarde neêr.
12 Myn Jesus heeft my door zyn dood
Van schuld bevryd, gered uit nood; Zyn
opstaan is myn ziele goed: Zyn dierbaar
bloed Heeft uitgebluscht den hel-
| |
| |
13 Hem leev en sterv ik eeuwiglyk, Wyl
'k door den dood, niet van Hem wyk.
'k Betrouw' in leven en in dood, In angst
en nood, Hem, die alleen my bystand
14 Dit is de troost, die ik geniet, In
kruis, gevaar, en zielsverdriet, Dat ik ge-
rust den Jongsten dag Verwagten mag,
Om op te staan vry van geklag.
| |
| |
15 Myn God bewaart na mynen dood,
Myn beenderen in s'aardryks schoot. O ja,
't gaat zeker, dat geen een, 't Zy groot
of kleen, Verloren gaat in eeuwigheên.
16 Dan zal ik 's Heeren aangezicht Aan-
schouwen in het helder licht, Als Hy my
in de vreugde leid, My toebereid; Hem
17 O Jesus Christus! 's Hoogsten Zoon.
Die ons verworft de glorie kroon,
| |
| |
Geef my verzoening door Uw dood: Al-
leen Uw schoot Strekt my een schuilplaats,
18 't Zy zoo! Getrouwe God! gun my,
Dat toch myn einde zalig zy! Geef dat wy,
ryzend uit het stof, In 't Hemelhof Eens
| |
| |
| |
De zyne dagen tellende.
CXLI Lied
Voize Lied CXL.
1 Hoe ylt de mensch, met vlugge
schreên, Naar een ontzachlyk eeuwig heen!
Hoe weinig denkt men aan dien stond,
Uit 's Harte grond! Hoe zwygt hier van
2 Het leven is, gelyk een droom, Als 't
schim van eenen snellen stroom, Dat slegts
| |
| |
een oogenblik bestaat, En straks vergaat:
Elk uur vertoond dit met de daad.
3 Maar Gy myn God! 'k betrouw altyd
Op U, Gy blyft Die, Die Gy zyt: Al stort
dan berg en heuvel in, 't Is my gewin,
Zoo 'k slegts blyv' smaken Jesus min.
4 Ach! onderwys m', o's Hoogsten Zoon!
Zoo lang 'k in deeze hutten woon: Geef
dat 'k myn dagen tellen meer Moog wa-
ken Heer! Lang voor myn doodsnik, ster-
| |
| |
5 Wat baat de waereld, in dien nood,
Haar eer, haar rykdom in den dood? Gy
hebt o mensch! in schaduw lust: Word
dies bewust, Of nimmer smaakt Gy waa-
6 Weg ydelheid! der dwazen vreugd!
Het hoogste Goed is myn geneugt, 't Geen
ik begeer is dat alleen, 't Gaat niet weer heen:
Heer! trek myn hart hier van beneên.
| |
| |
7 Wat vreugd zal 't zyn, als U myn oog
Zal zien voor Uwen Troon, om hoog?
Leer m' ondertusschen Heer! dat ik, Elk
ogenblik, My zelv', om U te zoe-
| |
De naar de Eeuwigheid snellende.
CXLII Lied.
Voize Psalm LXXXIV.
1 Myn leven is een vreemdlingsstand:
Ik ben op reiz' naar 't Vaderland, Naar
| |
| |
het Jeruzalem hier booven, Die stad, die
God heeft vast gegrond, Op 't bloed van
't eeuwig heilverbond; Daar zal 'k myn
God gestadig loven. Myn leven is een
vreemdlingschap, Naar 't Vaderland doe 'k
2 Zoo ras 't geen ik aanschouw, zoo ras
En schichtig loopt myn levensglas: Niets
keert te rug, als 't is vervloten: Ik yle zoo
| |
| |
naar d'eeuwigheid. O Jesus! maak my
toch bereid! Ach! werd myn oog door U
ontsloten, Geef, dat ik 't aardsche draf
veracht', En naar 't bestendig heil-
3 Geen reis kan zonder moeite zyn, De
levensweg baart ook wel pyn; Men wan-
delt niet langs roozen dreven: De weg is
eng en hun getal Is groot, die doelen op
| |
| |
myn val, 'k Moet vaak door scherpe
doornen streven, Door dorre wildernis-
sen gaan, Daar 'k zelfs geen uitweg in
4 Hoe vaak verdwynt voor myn gezicht
Die Zon, door wier genade licht, De
Ziel des vroomen wordt beschenen: Vaak
treft m' een regenbuy en wind, Zoo
dat myn Geest geen stilte vind'; Maar al
| |
| |
die smert is ras verdwenen, Wyl ik, wat
leed my ook gebeur', Mag staren op de he-
5 O Gy, die Israël behoudt, En zelv een
vreemdling worden woudt, Toen Gy ons
vleesch hebt aangenomen, Toon my in
't woord, Uw gangen aan: Laat my, hoe
verder ik zal gaan, Steets nader aan Uw
heilgoed komen: Myn tyd vliegt heen, ach!
| |
| |
heel myn smart! Kom herwaards, als een
6 Geleid my heilig door Uw Geest:
Maak my geduldig, onbevreest: Laat
my niet wank'len in myn schreden; Ik
val gestadig, help my dra: Trek my,
dan loop ik Heer U na: Zyt Gy myn
schild in tegenheden: Geef, dat ik
nooit, in duisterniss, Het licht van Uw
| |
| |
7 O Heilfontein! zoo groot van kracht!
Wanneer myn hart door dorst versmacht,
Laat my dan laafenis ontvangen; En
als myn Ziel van 't lichaam scheid, Voer
my dan in de zaligheid, Daar stryd, of
ramp ons nooit zal prangen: Laat my daar
zyn in Abrams schoot, Uw lieveling en
| |
| |
8 Ben ik dan hier, in Mesegs tent, Der
blinde waereld onbekend, Myn echte vrien-
den zyn hier booven, Daar zal ik, met die
zaal'ge schaar, U, met geheiligd vreugd-
gebaar, Ten blyk, van reine liefde, loven.
Myn Bruidegom vertoef niet lang, 't Valt
my in Kedars hutten bang.
| |
| |
| |
B. Zuchtingen om een Zalig sterven.
CXLIII Lied.
1 O Jesus! waare mensch en God, Die
hebt verdragen pyn en spot; Ja zelfs aan
't Kruishout zydt gedood, Op dat Gy 's Va-
2 Ik bid, om deez' Uw bittre pyn, Wil
my, een Zondaar, Gunstig zyn, Wan-
neer ik kom in stervensnood, En lig
| |
| |
3 Als myn gezicht geheel vergaat, En 't
oor geen enkel woord verstaat, Wanneer
myn spraaklid niet meer spreekt, En my
het hart door doodsangst breekt.
4 Als myn verstand geen kracht meer heeft,
En menschen hulp my gansch begeeft,
Kom dan o Jesus! toch tot my: Sta, m',
in myn laatste tydstip, by.
5 Voer m' uit dit dal, vol angst en nood;
Verkort de smarten van de dood; Verdryf
| |
| |
den boozen Geest van my: Uw Geest blyv'
6 Breekt eens de Ziels en lichaams band:
Ai neem myn Geest dan in Uw hand; Dat
toch myn lichaam rusten mag In d'aarde,
7 Geef, dat ik vrolyk op moog staan:
Trek in 't gericht, myn zaak U aan: Ge-
denk niet aan myn snood beleid: Schenk
m' uit Genaê de Zaligheid.
| |
| |
8 Gelyk Gy zegt met eigen mond, In 't
woord, waar op myn hoop haar grond!
Voorwaar voorwaar, 'k beloof aan hem
Die acht geeft op myn wil en stem:
9 ‘Hy komt door 't oordeel niet in nood:
Hy blyft niet eeuwig in den dood, Wyl
hy schoon hy hier tydlyk sterft, Niet in
10 Ik zal hem uit den yzren band Des
doods, verlosten met myn hand. Ik zal
| |
| |
hem nemen in myn Ryk, Op dat hy
11 En Eeuwig leev' in vrolykheid: Uw
Gunst zy hier toe ons bereid! O Heer!
vergeef ons onze schuld, En leer ons wag-
12 Dat ons geloov blyv vast gegrond, Ja
zelfs tot in den laatsten stond, En nimmer
van Uw woorden wyk', Tot wy ontslapen
| |
| |
| |
CXLIV Lied
1 Wanneer myn uur voorhanden is,
Dat ik van hier zal scheiden, Wil dan in
deeze duisternis O Jesus! my geleiden: 'k
Beveel myn Geest, dat dierbaar pand, By
't sterven, Heer! in Uwe hand: Gy zult
2 Myn Zonden doen myn Ziele wee; Ik
voel 't geweten knagen: Zy zyn toch meer,
| |
| |
dan 't zand der zee, 'k Zal echter niet
vertzagen: Ik zal gedenken aan Uw dood,
Aan 't bloed, dat uit Uw wonden vlood;
3 'k Ben een der leden van Uw lyf, Des
troost ik my van harte; Wyl ik aan U ver-
bonden blyv', In doodsgevaar en smarte.
Schoon ik dan sterven moet, geen nood!
Ik sterv' toch U, door Uwen dood Ont-
| |
| |
4 't Gaat vast, wyl Gy verrezen zyt, Zal
ik ook eens herleven: Uw opstaan maakt
myn ziel verblyd, Geen doodsangst doet
haar beven: Des ik gerust van d'aarde vaar,
Wyl 'k eeuwig, by de Hemelschaar Met
5 Zoo vaar ik naar myn Jesus heên: Naar
Hem strek ik myn handen: Ik rust en slaap
dan wel te vreên, Geen mensch breekt
deeze banden; Want Jesus min en gunstig-
| |
| |
heid My eens ten hemel binnen leid, Om
| |
C. Troost tegen den Dood.
CXLV Lied.
1 Myn ziel wagt met verlangen Op
een volzalig end, Wyl ik hier ben omvan-
gen Met droefheid en elend. Ik haak, om
maar te scheiden Uit deezen zonde staat,
Ach! Jesus wil niet beiden; Naar U myn
| |
| |
2 Wyl Gy my vry woudt koopen Van
zonden, dood en hel: En door Uw bloed
my doopen, Waar ik myn hoop op stell;
Zal ik 't geweld niet vreezen Van helle
zond' en dood: Gy wilt myn steenrots we-
zen, Des ben ik buiten nood.
3 Hoe zoet my dan het leven, Hoe wrang
de dood my zy, Ik zal niet tegenstreven:
Ik sterv' gerust en bly, Myn Ziel weet,
| |
| |
dat na stryden, By 't Hemels hofgezin Zy
zich zal steeds verblyden; De dood is my
4 Myn lyf zal wel verstrekken Tot spyz'
van worm en maad', Maar Christus zal 't
weer wekken In eer die nooit vergaat. 't Zal,
als de Zon, dan schynen En leven buiten
nood By 't Heir der Seraphynen; Wat schaad
5 De waereld wil my troonen: Dat ik hier
| |
| |
blyv', zy meld En wil my telkens toonen
Haar sieraat eer en geld: Doch 'k wil dit
gansch verachten, Wyl 't schichtig zal ver-
gaan: 'k Wil naar het hemelsch trachten,
6 Schoon ik my af zie scheuren Van al
myn naaste bloed, Dat hen en my doet
treuren; Dit troost toch myn gemoed, Dat
Gy ons saam zult voegen, Zoo dat ons
nooit iets scheid, Met innig ziels genoegen,
| |
| |
In 't Ryk der heerlykheid.
7 God doe Uw heil verwerven Myn Vrien-
den! die ik lief! Ach! dat U toch myn
sterven Niet al te smertlyk griev'! Blyft vast
in dat vertrouwen, Dat wy in korten tyd,
Elkander weer aanschouwen, In Eeuwig-
8 'k Wend' my, in dit myn sterven, Tot
U myn God! ai doe m' Een zalig eind'
verwerven: Zend my Uw Englen toe:
| |
| |
Voer my in 't eeuwig leven, Dat Gy bracht
aan het licht, 'k Word, door Uw heil,
verheven; Daar zondemagt voor zwicht.
9 Ach! laat my nimmer wyken, Van U,
myn Borg en Heer! Nooit myn geloov
bezwyken; Versterk het meer en meer:
Help my kloekmoedig stryden: Troost my-
ne Ziel met kracht, Dat ik my moog ver-
blyden En zingen; 't is volbracht!
| |
| |
| |
CXLVI Lied.
Voize Psalm XLII.
1 Omyn Ziel! wil u verblyden: Denk
aan leed noch ongeval, Christus wil U
thans bevryden Van dit droevig tranendal:
Uit Uw smerten en geween Vaart Gy naar
die vreugde heen, Nooit gehoord van
menschen ooren, Nooit door droefenis te
2 In myn kruis en tegenheden Heb 'k den
| |
| |
Heer by dag en nacht Op het yverigst ge-
beden, En op uitkomst staag gewacht; Even
als een ryzend man, Die het eind bereiken
kan, Blyd' is, zoo was al myn hopen, Dat
myn weg ten eind mocht loopen.
3 Want, gelyk de purpre roozen Rond-
om in de doornen staan Moet Gods volk
ook zoo, by poozen, Door gevaar en
droef heid gaan: Even als een storm het
meir Dryft geweldig op en neêr, Zoo is 't
| |
| |
leven hier beneden, Vol betroert' en tegen-
4 Waereld, duivel, dood en zonden, Ja
ons eigen vleesch en bloed Plagen ons,
en geven wonden, En benemen al den
moed: Angst en wee vervult ons hart:
Elke dag is vol van smart: Naauwlyk zyn
wy noch geboren, Of wy zien ons druk
5 By het lichten van den morgen, Als de
| |
| |
slaap myn oog ontvlied, Zie ik my om-
ringt met zorgen, Kommer, angst en ziel-
verdriet: Tranen die ons oog vergoot Zyn
voorwaar ons daaglyks brood; En, als 't
Zonlicht is verdwenen, Blyst ons niets dan
6 Des ô Morgenstar! wier stralen Nimmer,
nimmer ondergaan! Laat my nooit in 't
duister dwalen: Heer! Gy hebt voor my
voldaan; Geef dan dat 'k van hier beneên,
| |
| |
Vrolyk vaar ten hemel heen: Laat Uw
licht niet van my wyken: Laat my hulp-
7 Op uw lyden zal ik hopen, Als de dood
my overmant: Door uw wonden zal ik
loopen Naar het Hemelsch Vaderland;
Voer my in het Paradys, Dat Gy Uwen
Naam ten prys, Deed den moordenaar
verwerven, Laat my daar een eerkroon
| |
| |
8 Of 't gezicht my dan moog breken, Of
't gehoor dan gansch verga, Of myn tong
dan niets kan spreken, Of 't verstand dan
niets versta, Gy zyt my, schoon dit ge-
beur', Licht en leven, weg en deur: Gy
zult door Uw hand my leiên By de Zaal-
9 Voer my, op Elias wagen, Hemelwaards
met d'Englen schaar; Dat myn Ziel, het
stof ontdragen, Zy by Lazarus, ja daar
| |
| |
Laat haar rusten in Uw schoot, Vol van
vreugde, buiten nood, Tot myn stoflyk
deel verrezen Weêr met haar vereend zal
10 O myn Ziel! wil U verblyden: Denk
niet meer aan ongeval: Christus roept U
uit dit lyden, Uit dit smertlyk tranendal;
Gy zult zonder eind verheugd Deelen in
de Hemelvreugd, Daar Gy, met de he-
melingen, Eeuwiglyk triumph zultzingen.
|
|
Auteursrechtvrij
