Het huis ten einde

[p. 103]

Van het gewillig uur

Ik weet zelfs niet of
zijn ogen groen of grijs zijn
want hij heeft geen ogen.
Ze zijn dus zeker niet blauw.

Ze hebben de kleur van het uur.
Het valt een uur niet licht
zijn kleur te behouden maar
het gebeurt omdat hij
geen ogen heeft.

Het zal een nieuw uur zijn
(geen uur is nieuw geweest)
gewillig blijvend terwijl het
verleden wordt, uw uur als ik
voorbij ben. Voorbij is vreemd
als het pentagram over
verduisterde zon, als
de groene nacht over
de Camargue. Ik denk:
het is niet te zeggen met
een dies irae; een etmaal heeft
te veel uren (heel wat meer dan
een etmaal) om één ervan
wijs te zijn dat een minuut
heeft geduurd. Misschien
nog niet. Een huis wordt
immers niet alleen met stenen
maar vooral met uren gebouwd.

Verdelen is uit den boze:
gij moet uw aandacht
verzorgen om
bereid te zijn.