Magnetisch veld

[p. 78]

Angelicum

Vergeef me dat ik niet
aan een engel geloofde
die vuur uit de hel ontvreemdt
om zijn honger te stillen zodat
hij dorstig wordt naar
de lafenis van de mens.

Nu weet ik dat hij de dag
uitholt achter zich en
hem oranjeert zo ver
hij zichtbaar is nadat
hij de vloeibare horizon
doen stollen heeft.

Ik kniel en gij hebt
diluviaal uw bekken gespreid.

Ik lig op u, omvat u,
want mijn handen, mijn voeten
doorkruisen uw koelten, engel,
om in uw warmten te verzinken.
Hun geuren zijn menigte,
een stroom van vele wateren,
waarin uw borsten zijn, uw keel,
uw kin, uw lippen die de mijne
bespringen wijdom.

[p. 79]

 

Een steekvlam dringt door

 

tot uw schoot, engel

 

met almacht over de ravijn waarin

 

wij nederzweven zonder val.

 

 

 

Echter ik weet niet wanneer,

 

langs waar we naar dit bed

 

nederdalend zijn opgestegen,

 

Aphaia, want de wenteltrap

 

is in mijn wervelzuil.