Ophelia

[p. 3]

Zoete - waters

Hier wilden wij de serafreine schaduw vinden
van onze late zomer, die mijn leven brak
gelijk de reiziger naar Emmaüs zijn blinde
gezellen liet aanschouwen, toen hun ogen strak

herkenden wat zij sedert lang vergeten waren
en nimmermeer vergeten zouden. Eet dit brood,
zo sprak hij - dat gij naamt met een verstild gebaar en
ontsloten blik, alsof gij de aardse tuin ontsloot.

De bomen leken nu van regen: beuken, eiken
en berken - en de lorken staan in oud rood goud.
O, door de dennen weer de heuvelkam bereiken,
waar wij de paarden zagen draven door het woud.

Een parelhoen treedt traag en eenzaam over
de dode bladeren diep-blauw van bleke zon.
Gelukkig in een bronzen sneeuw van berkenlover
breek ik mijn spiegelbeeld in een verloren bron.

Ik hoor het ruisen van de droppen uit de kruinen,
het waterhel en zacht geluid van een dor blad
dat langzaam liggen gaat in het matte, diep-schuine
zonlicht, oud als de puinen van een gouden stad.

Het riet neigt langzaam over langs de boorden
der vijvers, waar een watersnep een korte vlucht
afbreekt met scherpe roep. Najaarse woorden
van voorbijheden vallen als najaarse vrucht,

omdat gij door dit wordend uur zult wederkeren,
mijn lief, daar geen seizoen u zal gesloten zijn,
want niet als vrucht uit bloem gedijde uw diep begeren
maar als uit reine tijd mijn uitverkoren wijn.