Dichterlyke mengelingen (1833)

Dichterlyke mengelingen

(1833)–J.F.C. Verspreeuwen– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 36]
Lied. ô Hartvriendin! zeg, mag ik u Nog eenmael wekken door myn lied, Ik voel, myn hart ontvlamt tot u, Daer liefde ons versche krachten biedt. Eens zoog ik aen dat zoetste zoet Van uwen mond zoo wonder schoon, Op uwe lipjes rood als bloed Plukte ik vaek roosjes tot myn loon.
[pagina 37]
Op uwe wangen van kristael En oogjes, als van diamant, En op uw koontjes van korael Zag ik myn zaligheid geplant. En van die borstjes van yvoor Kreeg ik het vuer, dat my doorkrielt, En schoot er dan een straeltje door..... Dan was ik even als ontzield. En lachjes, kusjes en nog meer, En handendruk en zoet gekriel, Verblydden my zoo wonder zeer Tot in het diepste van de ziel. ô! Denk ik nog aen 's ochtends vroeg Toen gy eens riept: ‘wie komt daer in?’ Ik nam uw hand, uw polsje sloeg, Ik zeide: ‘lief dat is de min.’
[pagina 38]
Dan werd ik straks door min verrukt En voelde 't zaligend genot Van 't doekje dat uw boezem drukt En 't riemtje van uw rokje....... God! Ik zeide: ‘liefste maek dat los Dat doet u zeker felle pyn’ En op uw wangen schoot een blos Gy stamelde: ‘dat moet zoo zyn.’ - ‘ô Liefste lief! wel neen, ô neen! Dat moet toch immer zoo niet zyn, Werp daer dat riemtje dra maer heên Dat doet u zeker felle pyn’ En ziet! in 't riemtje was een knoop; Ik zeide: ‘liefste! laet my doen:’ En ik herleefde straks in hoop En gaf, ô hemel! zoen op zoen.

Vorige Volgende