Dichterlyke mengelingen
(1833)–J.F.C. Verspreeuwen–
Auteursrechtvrij
[pagina 39]
| |
[pagina 40]
| |
'k Hoor uw Nymphjes, die haer toontjes
Met een hemelsch zoet geschal
Paren met die der Zephyrtjes
Die daer suisen op uw wal,
En zoo zweemt gy in genuchten
Zwanger van onsterflykheid;
Nimmer wordt gy door de winden
Van 't bekende pad misleid.
Lieve beekje! kabblend beekje!
Neen, gy hoort myn klachten niet
Fier en trotsig, ongevoelig
Sluipt gy door het wagglend riet.
Door dat riet, waer honderd vischjes,
Ryk van zilver of van goud,
Schietend my de ziel verrukten
Door mistroostigheid verkoud.
| |
[pagina 41]
| |
Door dat riet, waer 't minne goodje
Bloempjes pluktede in myn schoot,
En my 't wicht, (terwyl zyn pyltjes
Floten) 't eerste roosje bood.
Lieve beekje, kabblend beekje,
Waerom spoedt gy toch zoo vlug?
Roep de golfjes, die eens vloten,
Roep ze, beekje, weêr terug.
Want die golfjes zyn getuigen
Van myn liefde en zalig lot;
Want die golfjes deelden mede
In dat hartelyk genot.
Ja, ze stonden en ze stegen
En ze zwollen op van vreugd;
En myn hart van min verslonden
Voelde 't zoele van zyn jeugd.
| |
[pagina 42]
| |
Neen, gy loopt toch en gy vliet toch,
Nimmer zie 'k die golfjes weêr -
't Is uw leven, stervelingen!
Dat ik u door 't beekje leer.
|
|