Dichterlyke mengelingen

[p. 54]

De Liefde in de natuer.

Zeg, natuer, gy zyt weêr zwanger,

'k Zie uw knopjes, die tot blaên,

En uw bloemen, die tot vruchten,
(God, wat wonder!) overgaen.

'k Zie allengskens door uw almacht

d'Aerd' veranderen van kleur

En het kwynend harte streelen

Door het zoete van haer geur.

[p. 55]

 

En der olmen schaeuwryk loover

 

Spreidt zyn lommer naer beneên;

 

Eiken, die van eeuwen tuigen,

 

Schieten statig, als voorheên.

 

 

 

Zeg, natuer, waervan die almacht,

 

Zeg, wat is 't dat u doorstroomt?

 

't Is een vuer, ik kan het gissen,

 

Dat u van den hemel koomt.

 

 

 

't Is een vuer, ô! ja, ik voel het,

 

't Is een vuer, dat my bezielt,

 

Dat in aller menschen harten,

 

Als het bloed in de aders krielt.

 

 

 

't Is de liefde! 't is de liefde!

 

Die voor eeuwigheid, als God,

 

Menschen, dieren, boomen, bloemen,

 

Als verengelt in hun lot.

 

 

[p. 56]

 

't Is de liefde, die aen hemel,

 

En aen alles leven geeft;

 

Zich ontmoetend zamenstrengelt

 

En voor eeuwig zamen leeft.

 

 

 

Zoo, zoo denk ik van Eliza,

 

Van myn hemel, van myn al;

 

Zoo gemoet zich onze liefde,

 

Die geen tyd meer scheiden zal.