|
| |
| |
| |
Treur-dicht.
Ween, Eliza, ween met my:
Aen de woedende gedachten,
Die zoo zeer myn jeugd verkrachten,
En neem deel in myne smart.
Wat is toch het leven hard,
Als twee harten die beminnen,
Die zoo teeder zich beminnen,
Nergens hoop, noch troost meê winnen,
En zich bloot zien voor geweld
Dat hun liefde nedervelt.
| |
| |
Dat, Eliza, dat is wreed!
Had ons harte nooit den eed
Van standvastigheid gezworen;
Had onz' liefde zich verloren
In den doolhof van den tyd;
Leefde ik vreemd en eenzaem, wyd
Van die droeve Nederlanden,
Op de verste zuiderstranden,
ô! Dan was ik vry, gerust,
ô! Dan leefde ik onbewust,
Vry van knagende gedachten,
Die zoo zeer myn jeugd verkrachten:
ô! Dan leefde ik, als een visch,
| |
| |
Nu word ik door smart verteerd,
En die smart zich nog vermeert
Hoe wy meer ons doelwit nadren;
't Is als of het bloed in d'adren;
Woeden zou tot op het uer
Van de slaking der natuer.......
Ware liefde lydt veel druk;
Achterdocht en droevig knagen;
Liefde kan geen juk verdragen,
Moest zy worstlen tot den dood,
Liefde kent geen stervens nood.
Altyd met de hoop voor 't oog
Stygt de liefde naer omhoog -
Sticht haer woonplaets in de kringen
Onbewoond door stervelingen
| |
| |
En gaet verder, tot dat zy
't Pad bereikt, van onrust vry.
Met wat vreugde ziet zy daer
Opgetogen d'englenschaer,
Die haer godheid hulde brengen
En haer offergeuren plengen,
Die hun wieken klappend slaen
En in volle aenbidding staen.
Drymael heilig is haer lot!
Ach! hoe troetlend is 't genot,
Als de liefde, vry van zorgen,
Zuiver als een lentemorgen,
Zich mag baden in den vloed
Van het maegdelyke bloed.........
Van dat bloed, dat in het woelen
Door geen jaren was te koelen;
| |
| |
En dat eens van eer en trouw
Zich voor zegel offren zou.
Maer, ô deernisvol verschiet!
Daer myn oog dat alles ziet........
In een mengelklomp van rampen
Ziet ze druk met liefde kampen,
Ziet ze liefde, die misschien
't Hoofd voor druk zal moeten biên.
Harder dan de felste smart,
Die de wreedste wond kan baren;
Droever? dan de zeegevaren,
Die in 't stormen van 't orkaen
Ooit de zeeman heeft doorstaen.
God! wat baet myn droef geween?
Klagen vliegt als nevel heên,
| |
| |
Die zich wederom in d'aerde,
Welke in duisternis hem baerde,
Moest verbergen, door 't geweld
Van de zon ter neêr geveld.
Moed ontbreekt my toch nog niet:
't Is in 't stryden dat m'er ziet,
Die naer eer van land en vorsten
Fier, als populieren, dorsten
En niet deinzen, moest hun moed
Dat betalen met hun bloed.
In het stormen van 't orkaen,
Als de zeeman, zonder vreezen;
Als de krygsman zal ik wezen,
Als de liefde zeggen zal:
‘Neem de wapens, stryd, of 'k val.’
|
|
Auteursrechtvrij