|
| |
| |
| |
Herrinnering
aen den dood myns vaders.
Neen, zangster, wat stiller, wat doffer uw toon;
Myn lier is met rouwfloers omhangen;
Myn geest heel onthutst en dit kleur ongewoon,
En ylings verplaetst in de graven der doôn,
Bevindt zich met droefheid bevangen,
Het leven, ô hemel! is even als rook,
Is even als 't rad van een wagen;
Het rolt en het bolt en het eindigt, schoon ook
Aen 't einde de mensch het beginsel slechts rook,
Hy zag, ach! den jongsten der dagen.
| |
| |
Hy zag, en één stond, hy zygt neêr in het graf,
Verlaet en vergeet wat hem streelde;
Hy scheurt zich van gade en van kinderen af,
En offert zyn ligchaem den dieren voor draf,
Der aerde, wiens vorst hy verbeeldde.
Hy sprak, en zyn stem is gelyk aen den wind,
Dien 's ochtends de zon steeds doet huilen;
Die al wat hy ziet, wat hy aentreft verslindt
En eindlyk gevangen, gekluisterd zich vindt
En 't ydle slechts heeft om te schuilen.
Zoo dacht ik aen vrienden, aen al wat ooit d'aerd'
Gebaerd en gevoed heeft te voren;
Myn hart werd van zuchten en tranen bezwaerd,
De vreugde door smarte en door droefheid ontaerd,
By 't lot, my, ô deernis! beschoren.
| |
| |
Wel, Vader, wel moest die rampzalige boot
U dien wy zoo minden ontrukken?
Uw leven, dat bloeide als Aurora zoo rood,
Was jeugdig; moest dan die rampzalige dood
U dien wy zoo minden ontrukken?
Uw scheiden, dat weet ik, ô God! ja, ik weet,
Verdronk uwe stervende wangen,
't Verlaten van gade en van kroost was u leed,
Dat toonde uw gezucht, uw gekerm en uw zweet,
Uw hygend en snikkend verlangen.
‘ô Zoontje! zoo spraekt gy, ô zoontje, zoo teer,
('k Was nedrig voor 't sterfbed gezegen)
Kom, zoontje, kom kus nog uw Vader een keer,
Een kusje, myn zoontje, ach! een kusje, niets meer!’
En weenende gaeft gy me uw zegen.
| |
| |
‘Groei, zoontje, zoo spraekt gy, in eer en in deugd,
Ik ga, ach! ik moet u verlaten;
Gy waert vaek myn troost en myn hoop en myn vreugd,
En nu scheurt my 't graf van uw lagchende jeugd,
Uw jeugd kan my, God! niet meer baten.
Zie, daer is uw broeder; kom hier, ô myn kind!
Kom hier, dat uw Vader u zegen.’
ô God! hoe onnoozel, hoe jong en hoe blind.
't Komt hupplende en lagchende en spelens gezind
Het sterfuer zyns Vadertjes tegen!
ô God! snikt hy zuchtende en drukt ons de hand,
ô God! bied my stervend genade;
Verlaet ik myn kroost, waer myn hart steeds voor brandt,
De vrucht en de vreugd van dien heiligen band,
Help toch en myn kroost en myn gade.
| |
| |
‘ò Vader! zoo sprak ik, ik min u zoo zeer,
Verlaet, ach! noch my noch myn broeder;
Gy gaet, zegt gy Vader, naer God uwen heer,
Dan zien wy misschien u, ô Vader niet meer,
Al weenende zeide ons dit Moeder.
Ach Moeder, ach Moeder, gy zyt my zoo duer -’
(Dit staemlende draeit hy de blikken -
Hy buigde het hoofd) God! snikt hy, de natuer.........
't Was nacht, het metael sloeg al siddrend het uer,
Dat hem aen het eeuwge moest strikken.
Daer ligt hy, die man nu, van leven beroofd,
Gelyk aen de stof die hem baerde;
Hy heeft nooit de woorden van dweepers geloofd,
Maer altoos voor recht en voor waerheid gesloofd;
De deugd was by hem steeds in waerde.
| |
| |
Neen, Vader, geen tyd, hoe langdurig hy zy,
Zal ooit ons geheugen ontstellen;
Gy hebt ons geteeld, 't is door u dus dat wy
Hier aêmen en leven; door u dat ik my
Op 't pad, dat gy m'aenweest, zie snellen.
Myn hart is uw hart, en myn bloed is uw bloed,
Uw vuer heeft myn vuer ook doen blaken:
Uw wil was myn al: 't is voor u, dat ik moet
Voor eeuwig myn hart en myn bloed en myn gloed,
Ter zaelger gedachtenis slaken.
|
|
Auteursrechtvrij