Dichterlyke mengelingen
(1833)–J.F.C. Verspreeuwen–
Auteursrechtvrij
[pagina 77]
| |
[pagina 78]
| |
Ik wandel voort, en ziet! in eens
Hoor ik een duizendtal
Van spooken roepen: sta, den dood
Aen die ons nadren zal.
Ik keer terug. Maer, zie ik dan
Zoo verre als ik kon zien
Geen gryzen man, die bevend my
De beste hoop kwam biên.
Kom hier, zoo sprak hy met een stem
Die door het ydel zwart,
Als donder, klonk, ik ben uw vriend,
Kom, open my uw hart.
‘Is hier, dat vroeg ik, Waerheids weg?’
Maer siddrende als een riet,
‘'k Ben Ondervinding, sprak de man,
Spreek vry, en beef zoo niet.
| |
[pagina 79]
| |
En ik ben jong, ik min natuer,
De Waerheid is myn doel;
De Waerheid heb ik steeds betracht
Door menschelyk gevoel.
Hierom waeg ik me aen 't aeklig oord
Dat nooit een strael bescheen,
Die niet door spooken uitgedoofd,
Niet eindelyk verdween.
Maer, zoo uw hulp my onderschraeg,
Ik hoor, ik zie uw macht,
Loop ik, niet vreezend, wat hier schuilt,
Dáér, wáér my Waerheid wacht.’
En ziet, de man springt ylings op:
‘Gy zult de Waerheid zien;
En zoo u nog een spooksel dreigt,
Dit wapen zult gy biên.
| |
[pagina 80]
| |
Dit wapen is het zwaerd, waermeê
Het onrecht wordt gestraft,
Dat aen het goede rust en steun,
Aen 't ware recht verschaft.
Niet, dat my dit een menschlyk hand
Gevallyk heeft gesmeed;
Myn Vader is 't die 't uit het niet
Der eeuwen wassen deed.
Daer, sprak hy eens “wanneer uw naem
Zal galmen door 't heelal,
Zult gy dit zwaerd gebruiken dáér,
Wáér m'u dan trotschen zal.
Genade?........ neen! myn gryze zeis
Die niemand heeft gespaerd
Moet u tot voorbeeld strekken, u
Die steeds op Waerheid staert.”
| |
[pagina 81]
| |
- Daer, neem dit, vriend; maer, eer gy zult
Het licht der Waerheid zien,
Moet gy er eerst langs zeeën bloeds
En vlam en vuer meê vliên.
En zal u dan geen aerdsch gewoel
Meer durven wederstaen,
Zult gy, ach! tot den hemel toe
Ten stryde moeten gaen.
Geen vrees, ô vriend! want hemelhoog
Van Waerheid vliegt de draek;
Die, hoort hy eens de krygstrompet
En brult en blaekt tot wraek.
Ja, knersetandend briescht hy rond,
Spouwt vuer langs neus en stroot,
En duizend van die spooken slaet
Hy alverslindend dood.’
| |
[pagina 82]
| |
Zoo sprak hy, en verdween. Maer, naeuw
Waeg ik myn treden voort,
Of donderslag en bliksemschicht
Doorboorden 't aeklig oord.
Ja, duizend monsters wyd en zyd
Vervaerden my - maer, ziet!
Zy zagen naeuw het wapen aen
Of zonken straks in ' t niet.
Neen, niets zoo vreeslyk, niets zoo zwart!
Ik schrikte voor myn pas;
't Was of dit oord de smids en woon
Der duisternissen was.
Wat hoorde ik? God! was zag ik? neen,
Het week voor 't wapen niet!
‘Ik ben Beschaefdheid, riep een stem,
Die gy gekluisterd ziet.
| |
[pagina 83]
| |
Van eeuwigheid lig ik hier al
In ketenen gekneld;
'k Won telkens vryheid, toen dit oord
Bezocht werd door een' held.
Gy, die door 't noodlot zyt bestemd
Tot slaking van myn band,
Hef aen, en vallen zal het spook
Op 't wapen van uw hand.’
(Nu barstte hy in tranen los)
‘'t Is tyd, dat ik herleef,
't Is tyd dat hier een vrome hand
My lucht en adem geev'.
Zal ik de jeugd, die my doorkrielt,
Hier spillen in dit graf?
Kom, neem my dan van nu af aen
En jeugd en leven af.
| |
[pagina 84]
| |
Of knel my sterker dan voorheen,
Op dat geen hoop my streel,
Noch 't menschdom, door dat valsch verschiet
In myn ellende deel.
Maer, neen, ô vriend! hier is een hart,
En in dat hart is bloed,
En in dat bloed is levenskracht
Die aêr en spieren voedt.
Ga, vrees niet, heb uw zwaerd voor 't oog,
En straks zal u een licht,
Verschynen, dat zyn stralen recht
Op 't slot van Waerheid richt.’
Zie daer, 't verscheen! maer, eensklaps zag
Ik 't luchtruim vol in brand;
't Was donderslag en bliksemschicht,
't Was vuer ten allen kant.
| |
[pagina 85]
| |
Ja, de aerde dreunde: maer, in eens
Ontwaert myn oog een draek;
Hy rukt my 't zwaerd de handen uit,
En brult en blaekt tot wraek.
En knersetandend briescht hy rond,
Spouwt vuer langs neus en stroot,
En duizend van die spooken slaet
Hy alverslindend dood.
't Werd licht. Ik zag, dat om my heên
De duisternis verdween,
En dat een zon, my onbekend,
Zoo schoon, zoo heilzaem scheen.
'k Zag duizend graven open, die
Nog rookten van het bloed
Van duizend dappren, offers van
Hun hart en heldenmoed.
| |
[pagina 86]
| |
En duizend monsters weken naer
Het graf des duisters heên -
Verdwenen ylings, als de rook,
Slechts Blindheid bleef alleen.
Daer is de draek! maer, vlucht ze? neen!
Zy wacht hem fier en stout;
En stervend snikt ze: ‘sterft hy, die
Zich steeds op God betrouwt?’
In eens! 'k ontwaek; maer nergens vond
Ik teeknen van myn smart.......
Denk eens hoe ik verslagen moest,
'k Vond Waerheid in myn hart!
|
|