Kleine stukjes om te lezen

[p. 27]

Mijn favoriete banaan heet voortaan anders

Midden in de nacht werd er opgebeld. Hij lag in bed maar sliep nog niet.

‘Met mij,’ zei de stem triomfantelijk in zijn oor. Meisjesachtig, weet je wel.

‘Wel, aan deze kant ben je niet,’ antwoordde hij. Het was Marijke.

‘Ik heb wat mensen hier,’ zei ze, ‘kom je ook?’

‘Moet het werkelijk?’

‘Het hoeft niet. We zouden het fijn vinden.’

‘Wie zijn we?’ vroeg hij geprikkeld.

‘Harry, Henk, Liesbeth, nog een paar anderen en ik. En Kees natuurlijk.’

‘Ik kom,’ zei hij, ‘tot direct.’

Hij legde de hoorn zacht neer en ging naar de spiegel. Dag Karel. Zijn ogen vielen mee, maar de rest was teleurstellend als altijd. Hij kleedde zich aan en liep diep in gedachten de deur uit.

Het was zacht weer, geen kip op straat, de wind dribbelde voor hem uit met een prop kranten.

Marijke woonde om de hoek, dat was altijd een groot gemak geweest. Hij had trouwens ook nu de gewoonte om elke avond even langs te lopen en te kijken of er licht brandde. Eerder op de avond had hij al gezien dat ze een feestje had.

En om 3 uur was dan kennelijk zijn naam gevallen en Marijke had tegen Kees gezegd ‘Hè ja, laten we Karel even vragen.’ Of eenvoudig met tintelende ogen ‘ik zal Karel even bellen, ja?’

Karel zou wel gek geweest zijn als hij het weigerde, tenslotte zijn we toch moderne mensen nietwaar, jongens onder mekaar, heden ik morgen gij, die dingen gebeuren nu eenmaal, je kunt toch gewoon vrienden blijven.

Bij de deur gekomen vroeg hij zich even af of hij de sleutel zou gebruiken, maar belde tenslotte toch maar aan. Ze stond hem op te wachten bovenaan de trap, blond en iets te dik. Wel een kus of géén kus. Hij besloot er toch een te plaatsen, heel terloops en vanzelfsprekend. Het kwam ergens op de slaap van haar bewegend hoofd terecht.

‘Zo, zo,’ zei hij licht hijgend en ging de kamer binnen. Daar zaten Kees en een mager klein meisje, de povere restanten van een drukke avond. Alle anderen moesten met een sneltreinvaart vertrokken zijn, na het telefoontje, soms nog met achterlating van half volle glazen. Kees was lang en gelukkig en schudde hem langdurig de hand, terwijl hij met dikke tong informeerde hoe het met hem ging.

‘Goed, goed’ zei Karel en keek naar het bezoek. Het meisje was schrikbarend mager en klein met donker haar in een knotje op het hoofd. Ze stelde zich voor als Joske.

‘Ja, ja, Joske logeert hier’ zei Marijke handenwrijvend. Ze leek niet helemaal op haar gemak en lachte haar zenuwlach. Knch Knch door

[p. 28]

de neus. Ze ging bij Kees' voeten op de grond zitten. Samen keken ze enigszins zorgelijk naar Joske. Karel keek belangeloos mee. Het bleek dat Joske heel wat te vertellen had, over haar lastige baas op kantoor in Alkmaar, over haar orgellessen, over het zelf maken van jurken, over de personeelsavond van de PTT waar zij bij uitzondering kaarten voor had gekregen. Ongetwijfeld zou ze nog méér hebben kunnen vertellen, als niet Marijke haar meegenomen had om de vaat te wassen. Nauwelijks waren ze de deur uit of Kees boog zich naar hem toe en zei gedempt ‘zeg Karel, we zitten een beetje omhoog met dat meisje.’

‘Dat kan ik me voorstellen,’ zei hij wantrouwig. Hij voelde zich wazig worden, vijf glaasjes in een half uur was te veel voor hem.

‘Zou jij haar niet kunnen hebben voor één nacht? Ze vindt het zelf prachtig, we hebben het er al over gehad.’

‘Wiens idee is dat?’ vroeg hij verbaasd.

‘Nou,’ zei Kees aarzelend, ‘ik ... Marijke dacht dat je...’

‘Ja, het is goed, ik neem haar wel mee’ zei hij. Dit was toch wel het bittere einde. Daar sta je dan in je goeie goed.

‘Is het misschien ook de bedoeling dat ik met haar naar bed ga? Ik vraag het maar even...’

Kees was zo opgelucht dat hij het niet voelde. ‘Welnee,’ gebaarde hij grootmoedig.

‘Ik zie maar?’

‘Je ziet maar,’ beaamde Kees.

‘Ik ga meteen kijken’ zei Karel. Hij stond op, enigszins onvast, en riep naar de keuken of ze meteen weg konden gaan.

Het is nu toch werkelijk wel uit, dacht hij, toen hij Joske in haar jas hielp. Het valt nog mee dat we geen lunchpakket meekrijgen.

Met een half opgeheven hand groette hij Kees en Marijke en begon vast de trap af te dalen. Buiten was het fris. Hij startte snel en was al bijna bij zijn voordeur voordat Joske hem ingehaald had, en een kleine hand in de zijne stak. Hij rilde.

‘Een mooie kamer’ zei ze al terwijl hij nog zocht naar het lichtknopje. Terwijl zij doorpraatte (wat een mooie wastafel, wat veel boeken, wat een leuke plaat) zocht hij de ketel en ging naar de keuken.

Toen hij terugkwam met het kokende water betrapte hij haar op stilte. Half en half had hij verwacht dat ze door zou praten terwijl hij weg was. Ze lag op het bed, jawel hoor haar kleren op een hoopje op de stoel, een armelijk mager lijfje. Onze Lieve Heer heeft rare kostgangers. Hij zette de ketel voorzichtig neer, liep naar het bed en ging zwaar zitten. 2 magere kippepootjes werden vragend opgeheven, een bescheiden ragebol ertussen met lippen en longen er aan. Hij begon schor te lachen, weerhield zichzelf er ternauwernood van te wijzen en dubbel te slaan. God wat was hij dronken. Verder maar. Ze had haar ogen goed dicht, goed dat ze haar ogen dicht had.

Het is te geef wat ze vraagt, dacht hij.

Hij liet zich half op haar vallen, hield zich op een elleboog overeind, liet de andere hand naar beneden gaan en begon zijn wijsvinger te

[p. 29]

bewegen, terwijl hij haar van dichtbij ingespannen in het gezicht keek. Ze had grote blauwige oogleden en een smalle mond.

Verder naar beneden een gortmager ribbenkastje met lange slappe borsten. Haar bekken ging langzaam op en neer tegen de bewegingen van zijn vinger in.

Ik breek haar als ik er op ga liggen, dacht hij, er moeten andere mogelijkheden zijn. Hij liet haar los, trok zijn kleren uit en ging naast haar liggen. Het viel hem nu ook op dat Kareltje niet enthousiast was. Een tragisch geval dacht hij, duizenden zouden je plaats willen innemen, en waarom doen ze dat niet. Geween en geknars van tanden in dit Dal van Tranen. Hij dacht aan Marijke en zijn lid verstijfde, hij keek naar Joske en met een zucht viel het weer slap neer. Hij lag met zijn hoofd tegen het hare en voelde zich voornamelijk slaperig.

Hij was al bijna onder zeil toen hij plotseling merkte dat ze zich over hem heen boog en hem aankeek. ‘Je hoeft je niet te bedwingen,’ zei ze ‘het kan me echt niet schelen. Maar ik zag hoe je naar Marijke keek. Dus ik dacht dat ik je misschien van dienst kon zijn.’ Haar kleine hand pompte en ze bleef hem aankijken.

‘Ik vind je heel aardig,’ zei ze met lage stem, ‘mannen hoeven niet mooi te zijn.’

Compassie dacht hij, dat is het woord. Hij legde haar voorzichtig op haar rug, en stak Kareltje zorgvuldig in de daartoe bestemde ruimte.