Met stijgende verbazing

[p. 44]

5

De volgende dag was Bert er weer. Hij kwam om elf uur op kantoor, knikte in het voorbijgaan naar me. Hij droeg zijn tas, was kennelijk toch eerst langs huis geweest. Iedereen deed alsof er niets aan de hand was, maar een uur later kwam Ruud Gerrits binnen en dat viel op, want hij was zelden twee achtereenvolgende dagen op kantoor.

‘Directieberaad,’ zei ik tegen Jenny, maar het kon haar niet interesseren.

Ondanks de geluidsisolatie kon de hele kantoortuin horen dat het gesprek hoog liep. Na een uur moest ik komen. Er hing nu een sfeer van verbroedering, de fles sherry stond op het tafeltje.

‘Ga zitten, Hans,’ zei Theo. Hij stond zelfs even op om een stoel te halen. ‘Een glas sherry?’

‘Nou, dat zal smaken.’

‘Een glas. Een glas.’ Peinzend keek hij in het rond maar er vond geen glas plaats. Een telefoontje naar het secretariaat.

‘Zeg Henny, kun je even een sherryglas brengen. Wat? Nee, geen wijnglas. Spoel er dan maar een om.’ Boos legde hij de hoorn neer.

Bert zag er wat moe en pafferig uit, maar verder rustig, een beetje dommelend.

‘Hoe gaat het eigenlijk met je druif?’ vroeg ik aan Ruud.

‘O voortreffelijk,’ zei hij, ‘tien trossen. Met wat goeie wil kan ik er een paar liter azijn van maken.’

‘Druiven?’ vroeg Theo, maar Henny kwam binnen, zette een sherryglas iets te hard op tafel en vertrok weer, boos nagestaard door Theo.

‘Een volgende keer haal ik het liever zelf, als je het niet erg vindt,’ zei ik tegen hem.

‘Hoezo?’

‘Nou, het is toch een kleine moeite. Je haalt dat meisje uit haar werk, ze is aan het tikken of zo, en dan moet ze ineens een glas afwassen en brengen. En daar zitten wij dan met z'n vieren op te wachten. Alleen al kostentechnisch is het onzin. Waarom moet status altijd met verspilling gepaard gaan? Ik heb er altijd voor gepleit dat iedereen gewoon zelf die kleine dingetjes doet, tenzij het gaat om bulkwerk. Voor vijfentwintig glazen mag je haar van haar werk halen. Neem nou het telefoneren.’

‘Hans,’ zei Ruud, maar ik zat op mijn stokpaard.

‘Iemand moet bellen met klant X. In plaats dat hij zelf het nummer draait, je hebt er goddomme maar één vinger

[p. 45]

voor nodig, nee hij belt naar het secretariaat of zij meneer X wil aanvragen en gaat dan zitten wachten. De secretaresse belt naar de secretaresse van meneer X en als alles meevalt ben je na een paar minuten verbonden. Ga maar eens na wat dat een tijd kost, op jaarbasis.’

‘Maar daar zijn ze toch voor áángenomen. Waar heb je anders een secretariaat voor.’

‘Hans, laten we daar nou niet opnieuw over beginnen,’ zei Ruud, en tegen Theo: ‘Dat is Hans zijn hobby, daar hebben we geregeld over geknokt. Wij vinden nu eenmaal dat het wat meer stijl heeft, het stáát beter met een secretaresse, Hans.’

‘Laten we dáár maar niet opnieuw over beginnen,’ zei ik.

‘Er is nu trouwens een nieuwe directeur die er óók zo over denkt,’ zei Theo Bruins.

‘Dat is me niet ontgaan.’

‘Mooi.’

De stemming was wat realistischer geworden, het mes op tafel. Maar hoe verder?

Ik nam een slokje van de sherry en zag Theo en Ruud elkaar aankijken.

Bert leek in slaap, voorzover dat mogelijk is met een grote sigaar in je mond.

‘We zijn een beetje op een dwaalspoor geraakt,’ zei Ruud tenslotte, ‘zullen we even opnieuw beginnen? Het gaat erom dat we een tijdje gepraat hebben over de problemen waar Bert mee zit. Eh, de moeilijkheden.’

‘Nou kijk,’ zei Theo, ‘om het lang en kort te maken, we zijn tot het besluit gekomen dat het goed voor Bert zou zijn om er eens twee weken helemaal uit te gaan met Maartje. Een extra vakantie, zeg maar. Maartje hebben we gebeld en die heeft er veel zin in. En Bert ook, niet?’ Hij knikte.

‘Maar dan zitten we met het werk en dan kom jij als geroepen. Als jij Berts werk over neemt, dan zijn we uit de problemen. Denk je dat je het aankunt? Ik bedoel dus alleen het kantoorwerk en een paar contacten, het echte buitendienstwerk nemen wij van Bert over, vanwege jouw, eh, je probleem.’

Ik zag Bert even zijn ogen openen, de heren hadden het gehad over mijn complex: Hans is een prima jongen, maar die vlek daar zit hij mee en sommige klanten vinden het ook een beetje eng. Waarom laat hij het niet weghalen? Ja, waarom laat hij het niet weghalen, dat moet je hem zelf maar vragen.

‘Welk probleem?’ vroeg ik, omdat ik het niet laten kon.

[p. 46]

‘Nou, eh, ik heb begrepen dat je een beetje gespannen bent, hoe noem je dat, je houdt niet zo van klantencontact.’

‘Nieuwe klanten,’ zei Bert, ‘kom Hans, geen spelletjes.’ Ik knikte. ‘OK, ik heb moeite met nieuwe contacten.’

‘Nou, dat vangen Ruud en ik voor je op. Als jij de rest doet, dus de contacten die je kent en de rest van het werk, dan kan Bert op vakantie. Je krijgt Jenny natuurlijk onder je.’

‘Weet ze daarvan?’

‘Nee, maar dat is functioneel, ze viel ook onder Bert. We zullen het haar uitleggen, maar je hebt toch geen problemen met Jenny?’

‘Neenee.’

‘Mooi, doe je het?’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Natuurlijk, dat is toch normaal?’

Er heerste een onbegrijpelijke opluchting, maar het werd me even later duidelijk toen Bert enigszins beschaamd zijn portefeuille overdroeg. Er waren drie rapporten te schrijven die al over tijd waren, vier rapporten die tegen de deadline aanleunden, en een grote reeks onderzoekvoorstellen en vragenlijsten.

We zaten in het kleine klantenkamertje, Jenny erbij, toen hij de briefings doorgaf. We noteerden met z'n tweeën alles wat hij zei. Het was mager, van sommige onderzoeken kon hij zich nauwelijks herinneren waar ze over gingen.

Hij had een gigantische achterstand.

‘Mijn god Bert,’ zei ik toen Jenny even weg was, ‘wat ben je toch een lul. Je hebt wel werk voor drie man op je rug genomen, en dat naast al je contactwerk. Geen wonder dat je eraan kapotgaat.’

‘Ach welnee,’ zei hij, ‘dat komt door de achterstand. Het spijt me dat je ermee blijft zitten.’ Hij dronk nu gestaag rode wijn en begon er steeds slaperiger uit te zien.

‘Maar laat maar liggen, laat maar zitten wat je niet aankunt. Over een weekje ben ik weer terug hoor. Even uitslapen.’

Hij knipperde met zijn ogen achter het donkere brilleglas.

‘Ben je betoeterd. Jij blijft twee weken weg, en langer als het nodig is. Geef mij maar de kans om te laten zien dat ik het nog kan.’

‘Meen je dat?’ vroeg hij geïnteresseerd.

‘Natuurlijk,’ loog ik, ‘na zo'n tijd rust wil ik wel weer eens.’

‘Echt waar?’

O jee, als ik het er te dik oplegde zou hij nog bang voor

[p. 47]

zijn positie worden óók. De zwakke broeder die de sterke passeert.

‘Maar over drie weken heb ik er wel weer genoeg van,’ zei ik, ‘tegen die tijd moet je wel terug zijn.’

Hij knikte. ‘Maak je niet ongerust, twee weken is meer dan genoeg.’

We reden samen naar huis, Maartje had al ingepakt en verkeerde in staat van hevige reislust. Ze had zich in strakke jeans geperst.

We aten snel en ik nam haar briefing in ontvangst. Werkster op woensdagochtend, loodgieter komt in de loop van de volgende week maar hij heeft de sleutel. Voor Karel staan blikjes in de keuken.

‘Karel?’

‘De poes.’

‘Poes?’

‘Karel, de poes. Je wilt toch niet zeggen dat je Karel nog niet gezien hebt?’

Het beest werd me getoond, een dikke witharige gigantische rolmops.

Een kater dus. Nee, een poes, want Bert had hem als mannetje in huis gebracht, maar na een worp jongen bleek dat niet houdbaar.

Karolien dus. Ik bekeek het beest met argwaan, maar het lag stil en massief in de vensterbank, had daar vermoedelijk al dagen gelegen.

We sjouwden de koffers naar beneden, hesen ze in de achterbak. Maartje kroop achter het stuur en na een halve minuut zwaaien waren ze uit het gezicht verdwenen, richting Frankrijk.

De lift bracht me naar boven en na een moment paniek vond ik de sleutel van het huis die Bert me vier dagen eerder gegeven had en die ik achteloos in mijn broek had gestoken.

Het was heerlijk om na zoveel dagen weer eens alleen te zijn. Ik kuchte een paar keer, legde mijn handen op mijn hoofd en stak van wal in basso profundo: ‘In diesen heil'gen Hallen, kennt man diehie Rahachehe nihicht.’ Het witte kussen lag nog in de vensterbank. ‘Wat jij Karolien?’

‘Snerp,’ zei het beest, sprong naar beneden en rekte zich. Het liep met stijve poten in de richting van de ijskast. Ik wandelde erachteraan en haalde diep adem: ‘Und ist der Mehensch gehefahallen, balalalalalala zuhur Pflicht.’

‘Snerp,’ zei Karel en woof met een dikke staart, ‘snerp.’ Ik schudde een berg kattebrood op zijn metalen bord en droeg luid hummend mijn zware tas met projecten

[p. 48]

naar Berts bureau.

Pas toen bedacht ik dat ik geheel vergeten had te vragen waar hij die nacht geweest was.