Het blank heelal

[p. 17]

VI

Mijn Weemoed lachte; ik glimlachte óver haar.
Wij zaten achter half-geloken luik;
En als voorheen sprak zij mij aan: o Vriend,
Nu weet ik wat gij denkt. Uw wang ziet bleek,
Uw oog staat stil; gij zijt een harde strijder.
En nu schuilt ge in uw glimlach en gij denkt
Dat ik een kind bleef. Ja, ge weet het wel.
Wij woonden vroeger in een mooien tuin
En daarna in dit huis, en gij gelooft
Dat gij voortaan wel zijn kunt zonder mij,
U schuilende in uw glimlach, sterk en koel,

[p. 18]

 

Een koning in uw blijdschap, Weemoed-loos.

 

Maar ik, o Vriend, kind in uw schoonen tuin,

 

Zusterken in uw huis, ben nu gegroeid

 

Tot koningin naast u, want mij behoort

 

De Wereld. En meteen ontsloot ze 't luik,

 

Ontsloot de deuren, dat de tuin, de stad,

 

De Wereld, stralend openlag voor Haar,

 

En met een wijden armzwaai, wijl het goud

 

Van haren fonkelde als een mantel en

 

Heel haar gestalte zwol gelijk een zon,

 

Herhaalde zij: want, zie Vriend, mij behoort

 

De hééle Wereld En toen schreide ik stil

 

En bukte me op den zoom van haar gewaad.