Het blank heelal

[p. 65]

Lente

[p. 67]

I

Rein-teedre maagd in 't ijl prieel geboren,
Uw oogen blauwen tusschen 't jeugdig groen,
Er is een rooden zooals bloesems doen
En blankheid van uw huid half mat half gloren
Of witte kelken schomlen in 't festoen.
Of zie ik ginder al uw ranke schoen
Op sprieten treden en in speelsche plooien
De dunne jurk slaan om uw beenen heen?
Slingert zoowaar aan 't lint de gele strooien
Hoed door de twijgen langs uw lieve leên?
En zijt ge, nauw den heuvel opgestegen,
Door 't hooge gras, gedaald, of neergezegen? -

[p. 68]

 

Ik spoed u na. Er lacht iets in de luchten,

 

Een hooge klank die blij of spottend mij

 

Lokt op te zien waar in dit lente-tij

 

Wel bloesemoogst maar geen begin van vruchten

 

De takken licht bevracht met lucht gevlij.

 

Ik haast me eronder, stijg, hun kruin voorbij,

 

Naar 't blauw dat aan den top zoo teeder pinkelt....

 

Wat is het stil. Gij houdt u doodstil schuil.

 

Ik hoor alleen een straal die stroomt en krinkelt

 

Omlaag, door 't hakhout met zijn roode tuil.

 

Zijt ge al zoo ver? De horizon leek even

 

Van iets verdwijnends te aadmen en te beven.

 

 

 

De bruine hei. Nog ligt zij dood en valig.

 

Door struiken treed ik en dan door de plant

 

Die eens zal gloeden als het najaar brandt

 

Bij avond uit het west dat vurig-stralig

 

Twee ondergangen in zijn cirkel bant.

 

Keert ge dan weer? Of laat ge me aan het strand

 

Dat achter hei en duin ligt, onverzadigd,

 

Alleen staan, wachtend tot die veerman komt,

[p. 69]

 

Die met zijn boot wie kwamen begenadigt

 

En voert naar 't land waar hun geluk verstomt?

 

Ik ging om u. Ik heb u niet gevonden.

 

Ik vind u toch. Om u werd ik gezonden.