Het blank heelal

[p. 70]

II

Hoe weeft zich om 't geboomt dat jonge loof.
Nu rusten onder 't glazen dak wij beiden
En wijl uw vingers frisschen drank bereiden
Zijn ze eêlgesteent dat in mijn scheemring schoof,
Zijn ze al mijn schat en kan ik niets benijden.
En in dit uur wensch ik voor u belijden
Mijn al te wankel hart en valschen zin,
Die mij begevend mijn geloof verraden
Zoodat ik meen dat ik in u bemin
Iets sterflijks dat niet eeuwig kan gestaden.
Ik weet te goed nochtans dat gij niet sterft
Al loopt uw bloei op 't lijf dat u nu derft.

[p. 71]

 

Ik heb mijn schemer soms zoo zwart gemaakt,

 

Mijn oogen die een zoet vergif ontstelde

 

Zagen uw teerheid en een deernis welde:

 

‘Zoo jong, zoo schoon, toch door den dood geraakt.’

 

En 'k stierf den dood dien ik aan u voorspelde.

 

o Wat een doodsangst die mijn hart versnelde,

 

Dan schokkend stil deed staan, omdat ik koud

 

En bleek uw schoon hoofd waande te zien stijven.

 

Daar zonk 't op zij, o wee me, ellendge, ik houd

 

Mijn lijf niet vast dat niet rechtop wil blijven.

 

Zoo jaagde en woedde ik op mijn hart dat slonk

 

En 'k zag niet uw gelaat dat rustig blonk.

 

 

 

Duld nu dat ik in handen 't hoofd verberg.

 

Uw licht omstraalt me. Ik weet wel dat uw stijgen

 

De wanden uitzet: uw gewaden krijgen

 

De dracht van 't woud, uw oogen zonder erg

 

Lachen uit blauwen hemel in de twijgen.

 

Hoe zal 'k u zien! Bij 't oogen-stille zwijgen

 

Breken de tranen uit en ik gevoel

 

Dat als uw lach en blik mij lang bewogen

[p. 72]

 

Ik onder gaan moest in 't te diep gewoel

 

Dat, zoet, mijn hart zou wentlen tot uw oogen.

 

Gij hebt mij lief. Gij zijt. Gij zijt altijd.

 

Ik sterf getroost, mijn lief, mijn eeuwigheid.