De figuren van de sarkofaag

[p. 35]

De stroom

Een nieuw getij begon:
Het is niet stand van zon
Die mij dit duidt, maar innerlijk besef.
Ik sta als een die hoofd noch handen hef
En niets meer wil...
Luisterend sta ik stil.

Is dan de drift die mij
Zoo lang doordrong, voorbij?
En is er niets meer dat mij nopen kan
Tot meegaan in voorhoede of achterban
Met ginds die stoet?
Geen drang drijft nu mijn voet.

Toch lacht iets in me. Ik vraag:
Schijnt achter gindsche haag
Geen garf van vlammen? draagt de wind geen lied?
Nu ik mijn oor leen en met oogen spied,
Is 't of ik hoop
Op nieuwe en andre loop.

Wèl ben ik ver van klacht.
Diepe en bezonken kracht
Is in me, al kent ze nog alleen zichzelf.
Zoo ligt een meer binnen een berggewelf:
Vergeet het ooit
Gloed die zijn gletscher dooit?

[p. 36]

 

Straks roept langs spleet of boord,

 

Als 't water rijst of boort,

 

De aarde in haar zonnige schoot het tot zich neer.

 

Niet langer is 't een onbewogen meer,

 

Maar straal die stort

 

En springt van sport tot sport.

 

 

 

Zijn broedren roepen luid.

 

Niets dat hun aanloop stuit.

 

Verdeeld maar telkens weer opnieuw gepaard

 

Kronklen ze, een stroom, nu traag dan snel van vaart,

 

En zoeken 't woud

 

Van kreupel- en hoog hout.

 

 

 

Duizling van kloof en kolk,

 

Spiegling van blauw en wolk,

 

Daavring waar rots op rots zijn wieling snijdt,

 

Stuwing die rijst en plotsling opensplijt

 

Met rook als brand

 

De steil stijgende wand.

 

 

 

Schuim dat in wolken spat

 

Volgt hem waar 't molenrad

 

Zijn boog vangt, beeft en trilt met diep gekreun.

 

Raderen rollen mee in schuur en beun, -

 

Hij snelt door 't dorp,

 

Buigend, met breede worp.

 

 

 

Hij snelt door veld en tuin,

 

Windt zich om slot en puin,

[p. 37]

 

Drijft tusschen bogen door, wiegelt en spoelt

 

Langs kaden waar de stadsmenigte woelt,

 

Spiegelt de kerk,

 

Baders, menschen aan 't werk.

 

 

 

Zal hij op 't laatst in zee

 

Machtig, breed en gedwee

 

De loop deelen van de langere golf,

 

De majesteit ook van hem die zich dolf

 

Een grooter graf

 

Dan ooit schepsel zich gaf?

 

 

 

Een graf? Dwaas die het zegt.

 

Is één golf die zich legt

 

Te slapen? Stroomen doet hij zonder eind,

 

Stroomen doet ook waar 't schijnbaar stil verdwijnt

 

Het donkre meer,

 

Vol van zijn wederkeer.

 

 

 

o Zwijg, mijn meer, mijn hart,

 

Dat stil was en nu tart

 

Door dit stoutst beeld de sluimerende drift

 

Die toch maar schijnbaar sluimert. Waarom grift

 

Gij zulk een loop

 

Hem voor en zulk een hoop?