De figuren van de sarkofaag

[p. 79]

De drift die niet sterft

[p. 80]

Jakob aan de beek

Toen Jakob aan de beek van Jabbok kwam,
Het land van Laban achter hem, zijn volk
Al over 't water, bleef hijzelf alleen
Bij 't vallen van de nacht en peinsde en ging.
Tot eensklaps de Engel wie de breede vleugels
Afhingen van de schouders, voor hem stond
En door de schok hem neerwierp. Jakob zag
Geen man, geen vleugels, enkel een gelaat
Hem toegebogen: zijn gestrekte vuist
Botste op een kin in donker. De gestalte
Wankelde en Jakob, opgesprongen, stortte
Zich lijf aan lijf en 't worstelen begon.
De voeten op de grond geplant, de handen
Tastend en vattend, om de schouders nu,
Dan om de lenden, voorwaarts, achterwaarts,
Wrigglend en wagglend, en dan, eensklaps los,
Een vuistslag die de vijand duizlen deed, -
Worstlen opnieuw, geworpen, Jakob onder,
Dan boven, dan weer onder, tot de beiden
Ademloos stonden, hijgend, loerend onder
De donkre brauwen naar de nachtlijke
Gestalte voor hem, - en schoon Jakob langzaam
Verstond dat daar een Engel was, bewoog hem
Dit niet tot wijken, maar onafgewend
Zijn oogen in zijn oogen, merkzaam op
Verdediging en aanval, draaide hij
Heen om de man die stilstond en met oogen
Hem volgde en met het lichaam meê bewoog.

[p. 81]

 

Toen dan gebeurde 't. Eerst een slag, een sprong,

 

Een slag, en dan 't saamstorten, vreeslijker

 

Dan eerst, dat beendren kraakten, en de veeren

 

Van 't ruischelende vleugelpaar de twee

 

Bedekten. Wie was boven? onder? Niet

 

De sterren zagen, nauwlijks wisten het

 

De strijders zelf. Maar toen de morgen kwam,

 

Bleek naar het water, raakte de Engel zacht

 

De heup van Jakob en ontwrichtte die.

 

Dit is een teeken, zei hij. Kracht vermocht

 

Niet u te ontkrachten. Ga en toon uw volk

 

Dat ge overwont en 't merk draagt van een God.