De figuren van de sarkofaag

[p. 87]

Ifis

O Ifis, Jefta's dochter, niet uw Vader
Heeft u gedood. De rinkelbom verliet
Uw handen niet toen ge uittrokt met de schaar
Van uw speelnooten. Bosch en berg en dal
Weergalmden van 't geluid, en week aan week
Zoolang een maan in 't blinken wies en slonk,
Kampeerde ge in 't gebladert, zwom op stroomen,
Sluimerde in grotten en genoot de vrucht
Die aan de struiken groeide. 't Wild gediert
Vlood voor uw aankomst, want ge scheent, voorwaar,
Diana met haar nimfen, maar ge droegt
Geen jachtkleed en geen waapnen, maar alleen
Uw bloemkrans, en uw speeltuig, en uw stem.
Doch eens, diep in 't gebergt, geklauterd langs
Rotspaden, staande op 't overhangend vlak
Boven een bergmeer - lokte 't koel en stil
Of kantelde onder u een losse steen? -
Bliksemend, met beide armen boven 't hoofd,
De tamboerijn wild klinkend, vielt ge, en 't water
Vouwde zich om uw schoonheid.

Luid geschrei

Volgde op uw val en al uw maagden repten
Zich lager, tot aan de oever, waar uw lijk
Kwam aangedreven. Zij bekransten het
Met rozen, droegen het naar huis, en legden
Het neer op de brandstapel.

Zóó was, Ifis,

Uw dood, en 't offer was maar schijn, de vlammen

[p. 88]

 

Omspeelden Ifis die in 't bergmeer stierf,

 

Het stille water in 't beminde woud.