Het lachende raadsel

[p. 78]

Het Lied van Elk

'k Heb nooit iets zó bemind
Als te zijn die ik ben.
Niet dat ik zus ben of zo,
Maar alleen dat ik me ken
Als mezelf: dit stil bevind,
Dit schijnbaar broze stro
Is de boot die me veilig draagt
Over kolk en val
Van 't afgrondig heelal
En die niemand mij ontjaagt.

Daarin alleen heb ik
Genoot noch heer.
Elk ander van u mag zijn
Die hij is: hij is mij niet meer
Dan ik hem: geen ogenblik
Begeer ik zijn lot en de lijn
Van zijn loop. Voor immer voldaan
Ben ik mijzelf
En mijn eigen gewelf
Is de hemel met zon en maan.

[p. 79]

 

Maar juist daar dit zo is

 

En ik dit weet,

 

Hunker ik zo naar u,

 

Andren die naast mij treedt.

 

In mijn gevangenis

 

Berg ik mij niet schuw.

 

Hoe ik de tralies ruk,

 

Uitzie en speur

 

Of door een scheur

 

Van de uwe mij 't zien geluk!

 

 

 

Ach, en ook gij verlangt

 

Naar mij? Er moet

 

Dan een wonder bestaan, een weg

 

Waarlangs uw voet, mijn voet

 

Gaan kan, en ons omvangt

 

Zoete gemeenschap. Zeg,

 

Samen vinden wij dan,

 

Enkel en bei,

 

Gevangen en vrij,

 

Dat wat niet kan toch kan.