De nieuwe tuin

[p. 89]

IX.

Soms komt hier een van die beklaagbre menschen
Die als een al te ranke en kranke plant
Hoog opgeschoten 't nuchtre huis bespant
Met vreemd-riekende bloemen: daad of wenschen.

Ons lucht zoo zilt, ons zand zoo schraal, ons oog
Te kalm doen hen een kleinen tijd niet tieren;
Maar wij die zorgzaam alle leven vieren
Zoeken ze een plekje dat ze koestren moog'.

Maar die dan gulzig 't goede leven drinken,
En bloem uitschieten, maken haast ons klaar
Dat al hun bloei geen heusche kracht is, maar
Een schijn waar ze ijdele oogen in verzinken.

Op andren terend scheppen zij zichzelf
Een schijn waarnaar zijzelf zich spieglend lonken,
Het zoete leven maakt hen dwaas en dronken,
Wat andrer heil waar' wordt tot hún verderf.

[p. 90]

 

Wat moet ik doen, vraagt dan mijn lief, dat beter

 

Gedachten komen uit dat arme lijf?

 

Is toch elk mensch niet, tot zijnzelfs gerijf,

 

Van de gedachte-van-zichzelf de weter?

 

 

 

Ik zei: lief, wilt gij de arme stengelplant

 

Die deze mensch is, en haar bloemen tevens,

 

Afsnijden, 'k twijfel of veel ander levens

 

Komt van de doode. Doe het niet, lief, want

 

 

 

Wel deeglijk is in somgen mensch geboren

 

De schijn van zich die voor 't waar Zelf is blind,

 

Die van 't valsch leugenbeeld zich nooit bezint,

 

Die nooit de stem van 't innigst Zelf zal hooren.