Het zichtbaar geheim

[p. 165]

In nevel

Aan W.L. Penning Jr.

De winternevel waar het licht in broeit
Heeft weer ons met zijn zilvren wade omhangen,
Het is of al het zichtbre dieper boeit
Nu zoete blindheid half ons heeft bevangen.

Wie had die tooverwereld inniger lief
Dan gij, mijn vriend, die uw verdonkerde oogen
Zoo lang al niet naar 't teere weven hief
Van wintertwijgen door geen wind bewogen.

Het eiland in de rijp bloeide om u heen,
Van witte bloesem stondt gij oversprinkeld:
U liet het Knaapje, op de ar gewipt, alleen,
Gij staart hem na, die juicht, daar 't belpaard rinkelt.

[p. 166]

 

Bloeide nochtans daarna het wonderrijk

 

Niet altijd blanker blijder in uw droomen?

 

Zangriger voertuig nam met u de wijk:

 

Wat vriendlijk voerman vierde dáár de toomen!

 

 

 

Verlaten waart gij nooit, en half maar blind,

 

Zoo half als wij nu, die in nevel waden:

 

Hoe dichter voor ons oog de nacht begint

 

Hoe zoeter we in ons hart haar vormen raden.