'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 64]

12

Dat brach 'm trök op z'ne chapiter vaan al die gevierlikke mominte en d'n Ingelbewaorder. Bèjde ze z'ch vreuger neet: ‘En leidt ons niet in bekoringen en gevaren?’

Nein, dat had 'r verkierd. M'ne Slivvenhier, kós 'r z'ne Pater Noster nog neet mie? En 'r had nog wel zoe good geheuge veur al die doezende leedsjes!

Dat waos oet de Kristelier: ‘Wanneer moeten wij bidden?’ Antwoord: ‘Bij het opstaan, het slapen gaan, vóór en na het eten en bij bekoringen en gevaren.’

Jao, gevare waore d'r nogal get gewees, meh ouch ‘bekoringen’.

‘Wee heet aon de appelekouwe gezete?’; heer hoort 't Ma nog zègge, ‘Welke gawdeef heet z'ch euver dat stökske chocolade óntfermp?’

Meh ouch aander verleijinge. Die waore zoe mer gekoume, vaanzelf, es me 's aovends in bèd laog en 't leech vaan de lange zomerdaag d'ch neet leet slaope; es 't zoe werm waos ónder 't lake.

Dèks kaom meziek door de vinster naobinne; örgens in dee groete bouw achter de Kakkeberg repeteerde 't Mestreechs Stedelik Orkes.

Meziek kin d'ch opnumme en d'ch laote riezele, neet vaan angs, meh vaan plezeer. 't Kin d'ch ouch in d'ne kop goon zitte of in d'n bein of boe daan ouch.

Soms óntdèkste tot d'r get vreemps mèt de lief gebäört esof 't greujt en gleujetig weurd.

Daan móste stèl blieve ligge en d'ch zelf neet aonrake. Meh, este d'ch umdrejs en op d'ne boek geis ligge, daan wèlste d'ch mèt d'n veu opduije en weer trök sjravele en daan weurt dat gleujetig geveul wie langer wie fijnder, totdatste obbins get hiel plezerigs, hiel lekkers, veuls in d'ne boek; daan geit d'r e

[p. 65]

keul wit leech branne achter d'n ouge..... dan wètste wie de Ingele z'ch veule en de Heilige in d'n Hiemel.

Wie Charles dat versjèllende kiere had mètgemaak en veur zichzelf wis, tot 't gein verbeelding waos, probeerde 'r mèt e vrundsje dao euver te praote. Meh dee begreep niks devaan. Nao e paar kiere zaog Charles devaan aof um aandere op zoeget fijns te wieze. Es 'r daan toch aanders waos, zou 'r 't mer veur zichzelf hawwe.

Wat 'r noets begreep waos, tot z'n kammeräödsjes zoe ónnuzel kóste lache, stèllekes fluustere en geheimzinnig doen es ze 't hadde euver de vraog boe de kènnekes vendan koume. Veur häöm waos dat niks nuijts mie: die greujde in 'n vrow, zjus wie bij de bieste.

Heer had z'ch genóg veur de netuur geïnteresseerd um dao gei probleem in te zien. Die verhäölselkes euver Ooievaar en Boerekuul had 'r altied belachelik gevónde.

Ouch had 'r wel ins twie hun aonein zien zitte, of de ein mösj op de aander; 'r had begrepe tot dat niks mèt vechte te make had.

Heer had stekelbeerskes bestudeerd en bitterveurntsjes en kwakkers en wis tot d'r altied mennekes en vruikes zien. Meh toen waos obbins 'ne vreemde jong gekoume - bij de berekoul - ('r rappeleerde z'ch alles mèt de exacte plaots debij!), dee had gezag:

‘Jao, ze zitte in de boek vaan d'n Ma, meh wètste ouch wie ze dao koume?’

Zónder weijer op 'n wedervraog te wachte, had 'r z'ne pink in z'ne mónd gestoke en dao hiel hevig mèt gerammeld.

Charles begreep oet die loesje meneer vaan kieke, tot dao geine vinger en gein mónd bedoeld waos.

Zo, daoveur hadde veer dat ‘geval’ dus en waos 't aanders bij meitskes. En daorum woordt dat dink hel es me aon e meitske dach!

[p. 66]

Meh daoraon dinke waos ‘onkuisheid’; dat waos 'n groete zun.

Vaanaof dat gebäöre bij de berekoul waos heer z'n ónsjöld kwiet. Noe kraog 'r 't bezej, tot die verrökkinge 's aovends in bèd neet beteikende tot 'r 'nen oetverkorene waos, dee zoeget sjoens vaan d'n Hiemel moch preuve.... Nein, heer had ‘onkuisheid’ bedreve; erger nog: ‘Onkuisheid tegen de Natuur!’

‘Eerwaarde Vader, geef mij Uw Priesterlijke Zegen, mijn laatste biecht is geleden: vorige week. Pater ik heb onkuisheid tegen de natuur gedaan....’

Dee paoter verzat z'ch eve en vroog mèt zoe'n druug stum (en heer stónk zoe nao sigare!): ‘Hoe vaak mijn zoon?’

‘Heel vaak, Pater, heel vaak, misschien wel duizend keer.... ik wist 't niet, Pater.... en ik heb 't nooit eerder gebiecht.... ik wist 't niet.... en ik ben ook te Communie geweest....’

‘We zullen God vragen om sterkte en vooral om licht, zodat wij leren zien wat goed en kwaad is en wat ons in verleiding brengt. En nu verder niet aan denken, mijn jongen. Bid dan maar voor penitentie een Rozenhoedje, om aan Maria, de zuivere Maagd, steun en voorspraak te vragen..... Ego te absolvo...’

Zoe gemelik waos 't noe ouch weer neet, want Charles had z'ch aongeweend op z'n boek in slaop te valle; zaolige slaop! Noe mós 'r op z'ne rök blieve ligge en hoofde 'r allein mer neet aon meitskes te dinke.

Meh wie kinste dat noe?

‘Dat is hiel gemekelik’, heet 'nen Indiese Wijze Maan gezag; dee raojt us 't volgende aon:

‘Umtot 't zoe lestig is um neet aon meitskes te dinke, mote veer us oefene in 't neet dinke aon.... beveurbeeld Ape. Lier

[p. 67]

noe mer iers ins um vief menute neet aon Ape te dinke!’ Me moot 't mer ins probere...... Al gaw kump me tot de óntdèkking tot me aon niks aanders es aon Ape dink: groete, kleine, dikke, dunne, vaan die lielikke mèt hun raos vot....! Daan geiste vaan ermooi mer weer aon meitskes dinke! En daan maagste nog vaan gelök spreke es d'r neet zoe'ne Gorilla is achtergebleve, dee al die meitskes, ein veur ein, 'n beurt geit geve.