'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 72]

14

Noe hoort 'r 't gestómmel vaan Tant Yvonne, die de gordijne tou maakde. Heer dach: 'ch zal häör eve vraoge of ze get koffie of thee wèl höbbe; en ouch oet 't hok get hout hole en e paar brikètsjes, want de kis is bijnao leeg.

Daonao zou 'r mesjien 'n plaat of cassètte opzètte.

Meh Tant Yvonne hoofde niks, noe nog neet, euver 'n eurke es dat kós. Ze had 't journaal op stoon en heer rangeerde häör kössekes; jao dat zaot beter.

Naotot 'r dee rotzooi oet 't hok had aongesleip en 't vuur lekker opgestook, zat 'r 't meziekbook trök in de kas.

Dao laog 'ne stapel vaan e stök of zés beuk, boe 'r zoe noe en daan get oet laos. Heer waos altijd aon versjèllende beuk tegelijk bezig.

Noe had 'r zin in 'n passage oet ‘De Avonturen van Odysseus’. Deen umslaag beveel 'm: 'n prachfoto vaan e sjoen - primitief meh hiel intens - sculptuurke vaan 'nen ónbekinde meister, veurstèllende 'ne Griekse zenger.

Heer laos d'n óndertitel: ‘Homeros' heldendicht in foto's van Erich Lessing en verzen van Bertus Aafjes’.

Jaomer tot 't gein volledige teks waos; die verze waore sjoen en good vertaold.

Meh me moot 't de moderne mins gemekelik make.

Veer leve in 'ne wereld vaan touriste, die wel nao 'n aander land wèlle, meh z'ch daoveur in 'n touringcar laote peerse en vaan de ein plaots nao de aander sleipe; mèt heij en dao 'n ónderbreking um get te beziechtige wat ze al hónderde kiere gezeen höbbe op e printsje. Daan goon ze get ete en get kemissiekes doen: snóp koupe veur ónderweeg; 'n ansichtkaart veur de naobers (die belaof höbbe de kat en de plentsjes te verzörge) en e zèlvere lepelke mèt 't waope vaan de stad in émaille (made in Holland).

[p. 73]

Charles wou z'ch dao neet koed euver make. Es aander lui oet de twiede hand wèlle leve, is dat hun zaak.

Veur z'chzelf had 'r 'n volledige vertaoling in Ingels proza bove stoon; ouch had 'r nog 'n hiel aajd en smerig sjaolbook, boe 'r indertied Homerus oet had moge - pardon: mage - vertaole.

Wat hadde ze dat lestig en eintoenig gevónde!

Toch had 'r toen al de smaak te pakke gekrege en veur de lol e paar chapiters op rijm gezat. Al had 'r z'ch neet lekuur aon d'n teks gehawwe, z'n vrun op sjaol hadde demèt kinne lache. Meh ze zuster (mèt 'n Mulo-opleijing vaan de Zusters Ònder de Baoge) vónd 't mer sjendaolig tot die koejonges op e katholiek gymnasium zoe'n zwijnerij móste liere.

Tot d'r oets lui hadde kinne twiefele aon de authenticiteit vaan de groete zenger!

Waos me sjaloes op 't genie dee vaan ein vaan de allerierste beuk mètein 't bèste had gemaak? Of hadde ze 't gênant gevónde tot ach ieuwe veur Lucas iemand 't verhaol vaan de Emmausgengers had geanticipeerd? Bij z'n trökkoms weurd Odysseus neet herkind door de zwijnehoeder Eumalos (nota bene); heer sprik häöm mond in en blijf dao ete en slaope; pas later kinne ze häöm trök aon 'n aajd lidteike.

Dat werk vaan Homerus zit zoe geraffineerd inein.

't Luip veuroet op wat nog geit koume en de sjrijver maak gebruuk vaan ‘flashback’. Alles weurd knap ingelies door ederkier trök te valle op de regisseurs vaan 't drama; de Gode en Godinne vaan de berg Olumpos.

Me kump d'r noets achter of die toch ouch weer zoe minselikke Gode 't stök veur eige amuzemint opveure of zelf op hun beurt instruminte zien, gesnoje en gevörmp um bepaolde toene oet te bringe?

Wee bespäölt die instruminte daan wel?

'ne Zöch vaan de ieuwigheid?

[p. 74]

Dat steit wel nörgens mèt zoeväöl wäörd gesjreve, meh Charles kós dat preuve op eder pagina.

Es heer z'ch zou mote beperke tot einen auteur, zou heer Iliad en Odyssea keze. Heij gein wètte en geboje, preke en gezawwel, meh verhaole euver helde die mins zien en umgekierd. De krijgs 't opgedeend zjus wie al die veurtrèffelikke maoltije, ingesjónke wie al dee köstelikke wien (mèt of zónder touverkruije!).

Este dat lies zakke in d'ch en de zèts of lègs d'ch debij neer - zjus wie de Grieke die nao de blinne zenger luusterde - daan krijgste de fijnste sjevraoje euver de gans lief en daan wètste tot d'r klein vunkskes oet de liechaam straole; wie bij e vèt häöntsje wat aon 't spit gedrejd weurd. Dat is 't boerum 't geit in dit leve, dach Charles.

Heer had veur z'chzelf neet väöl nudig en lieverde daovaan 't bewies door mèt e klein pensjuuntsje rónd te koume.

Heer kookde 'n einvoudig köske veur Tant Yvonne en z'chzelf; ze waore content demèt.

Rouke deeg 'r betrèkkelik wienig; zoe had 'r vaan wie 'r binne kaom, nao 't aofwasse, nog neet ei sigrètsje opgestoke. Meh noe 'r d'raon dach, mós 'r ein höbbe.

Hah, dat is lekker, dach 'r, en genoot vaan de rouk, ouch 't zien devaan.

Soms, in tije vaan spanning woort 't teväöl, meh es 'r daan las kraog vaan 'n druug keel of'ne suffe kop, kós 'r 't gemekelik maotige door allein mer te dinke: noe hoof 'ch ins lekker neet te pave. Hielemaol en veur altied opgeve? Dat noets.

De godsdienslieraar op de Aylvalaon had indertied zoe dèks 't woord ‘versterving’ gebruuk, tot 't gans verslete waos. Toen had 'r 't al neet begrepe, noe nog minder.

En 'r hout hakde veur d'n heerd, doog 'r 't veur 't plezeer vaan get te doen mèt z'n eige han en tegeliekertied te bezuinige op de verwerming.

[p. 75]

H'r rappeleerde z'ch tot 'r in Australië ins 'ne doeje Mimosaboum had umgehak en - naotot 'r de dikke takke in stökker had gezeeg - de dun stekke mèt de hand had gebroke. Dat hout waos tej en 'r mós oppasse gein splinters in z'n hand of zelfs z'n ouge te kriege. Met groete aondach had 'r 't werk gedoon en bij eder stökske gedach: dat geit dao breke en heij moot 'ch oppasse, want dit zal wel goon sjäöre. Heer had z'ch geinen eine kier verdaold.

Heer keek neet väöl nao tèllevisie, meh es 'r e stök interessant vónd, lètde 'r op alles. ‘Zuuste wie de camera-maan z'ch concentreert op 't leechplekske in 't haor vaan dat meitske.... zjus e ballèt noe ze aon 't luustere is nao Les Sylphides!’ Dèks zagte ze häöm tot 'r z'n moul mós hawwe, aanders zouwe ze get misse vaan 't verhaol. Daan haolde 'r z'n sjouwers op en dach: veurwat verknoeit dee mins z'nen tied?