'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 109]

6

Dao laog de Maos: e breid lint vaan wèld water mèt haos gein dieke en ónregelmaotige overs.

Noe zaog 'r ouch 't veer. De veermaan had sjus 'ne mins geholpe mèt 'n klein stoetkaar op de weeg te koume en stónd op 't punt weer in te pakke.

Charles mós hel loupe um häöm dudelik te make tot 'r 'm nudig had. Boete aosem kaom 'r aon.

‘Boerum zoe'nen haos?’ zag de veermaan, ‘veer höbbe de ganse middag nog!’

Charles dach tot 'r mesjien zou mote wachte tot 't vasgestèlde oor en bedelde; ‘Och, zèt m'ch toch euver! Iech wèl uuch gere extra deveur betaole.’

‘Zeet g'r daan zoe riek?,’ lachde de maan, ‘Kint geer dat wel betaole? Iech kin 't neet veur minder es viefenzevetig cent doen!’

Charles gaof 'm 'ne gölde en vroog of 'r e paar appele oet die kis moch pakke.

‘Pak zoeväöl es g'r wèlt devaan’, zag 'r, ‘die heet m'ch dee boer achtergelaote, meh 'ch höb allang gezeen tot ze de wörm in höbbe!’ Charles völde z'n tesse, want z'ne maog begós te rammele en 'r had gei beutremke mètgenome.

De veermaan zwejde nog ins nao de boer, dee mèt z'n stoetkaar sjus d'n drej in de weeg pakde, en zag: ‘Heij goon v'r daan.’ Heer begós aon e raad te drejje en vroog aon Charles of 'r al ins ieder zoe vlinderveer gezeen had.

't Waos mer e klein veerpuntsje, dat mèt 'n kabel veraankerd laog op 'n plaots midde in de Maos, stroomop. Um euver te vare gebruukde de veermaan 'n kètting, die euver ketrolle leep, gans euver de lengde vaan 't veer en die vaan väör en vaan achtere trökleep nao de kabel; zoe óngeveer wie me 'ne wejjer vasmaak aon 't tow. En wie 'ne wejjer weurd opgelaote

[p. 110]

in de wind, zoe liet me e vlinderveer opgepak weure door de stroom. In dit geval, zoe vertèlde de veermaan, kin me de slaag vaan de pónt regele door aon dat raad te drejje, zoetot de kètting weurd bijgetrokke aon de väörkant en tegeliek gevierd vaan achtere.

Es of me d'n toum aontrèk bij e peerd: trèk me rechs daan geit de baj nao rechs, trèk me links daan geit 'r nao links. Charles vónd dat e reuze idee. H'r vroog of 'r 't ins moch probere. Ze waore al vaan de kant aof en dreve vlot nao 't midde. De veermaan sjuifde opzij en Charles moch aon 't raad drejje. Heer waos verbaas tot 't zoe liech leep. Meh wie 'r evekes trök drejde um 't ins gans oet te probere, begós 't veer raar te sjtókke.

‘Neet zoe hevig!’, zag de maan, ‘Höb g'r noets e good peerd berijje? Daan wèt g'r tot g'r 'm sjiechtig maak op zoe'n row meneer!’

Heer had 't begrepe en deeg 't veurziechtig noe. Heer voolt wie 't sjeep op de minste beweging vaan zien hand reageerde en veur e momintsje deeg 'r z'n ouge tou en verbeelde z'ch tot de Maos 'ne sjoene groete sjummel waos en heer 'ne Keuning dee dao op reej: euver 't graas, euver de hei; 'ne blauwe mantel wapperend vaan z'n sjouwers.

Zoeget simpels wie dat veer... wat waos dat sjoen! Wee had 't oetgevónde? Meh, wee had 't raad oetgevónde, en 't kruusnèt wie de vèssers gebruke op de Maos; wee de sloetboum vaan 'ne barreer; d'n dissel aon 'ne wagel?

Euveral zuut me vaan die dinger, die 't gemaak dene en die zien euvergelieverd vaan vajer op zoon.

Wieväöl höbbe de minse neet aofgekeke vaan de netuur?

Vaan de vèsse die zónder meujte in 'ne fèlle stroom kinne ligge; vaan eende die hun vere vèttig make um te drieve; vaan 'ne sperwer dee op z'n vleugels blijf haange en cirkels maak, altied hoeger!

[p. 111]

D'r waore get wèl eende op 't water en ouch zaog Charles op e paar plaotse reigers in 't reet stoon. Die waore sjijns neet bang veur de veermaan. 't Waos ouch ech 'ne fijne mins mèt dat verweerd, vruntelik geziech. Zoe'ne mins vaan 't land en vaan 't water en de ope loch... zoe'ne maan moot wel filosoof weure, dach Charles.

Dao leep 'ne weeg 't land in vaanaof d'n aonlègsteiger, meh um in Belsj Eijsde te koume waos 't beter um e stök langs d'n over te loupe, veurbij de weie en landerije, totdat heer aon 'n hoes zou koume, had de veermaan aongeraoje. Zoe leep Charles euver dat peedsje, dat iers nog dudelik beloupe waos. Gaondeweeg woort 't mie begreujd en mós heer door laank graas en ónkroed.

De Canada's, die hoeg bove häöm roesjde, hadde in d'n aofgeloupe nach väöl takke verlore mèt dat ónweer. Knoustige stekskes mèt nog deepgreun blajer d'raon laoge euveral. H'r wou d'r neet op trejje al mós 'r z'n passe regele mèt noe ins korte daan weer lange. H'r bleef stoon um z'ch e gediech vaan Pierre Kemp te rappelere, want dat waos get euver buim:

‘Ik ben nog niet zoo ver van hier.
Ik sta nog voor de boomen.
Er wacht mij nog een groot plezier,
de menschen kunnen komen.
Wat moet ik met die menschen doen?
Ze zijn niet stil, ze zijn niet groen
en kunnen niet eens ruischen!’

Werechtig, dao ging zoe'n groete rös oet vaan al dat greun róntelum. Alles waos greun... heer kós neet op 't water kieke vaanwege 't hoeg graas, meh es 'r 't had kinne zien zou zelfs dat 'ne greune sjien höbbe, dao waos 'r zeker vaan.

En 'r leep door 'n enorm portaol vaan Canada's; vaan de loch daobove kós 'r allein mèr e klein stökske opvaange, zoe heij

[p. 112]

en dao: dat sjiemerde geweldig!

Toch woort 't noe zoe ónröstig in zie gemood, want straks zouwe d'r lui koume: lui um de weeg te vraoge...! De weeg nao wat?

Wie geit me iemand verdutse tot me nao 'n vrow wèlt, nao 'n heurke? En daan? Heer zou op 'n deur mote kloppe of 'ne klink umdrejje... Zou d'r 'n bel goon klingele? Zou 'r mote rope: ‘Väör ezzebleef!’?

Of zouwe die vrowlui dao zitte - wie 'r ins gezeen had in e zijsträötsje vaan 't Bat in Luik - in zije peignoirs of 'ne négligé mèt hun tètte haaf bloet?

Heer had zoeget nog noets gedoon... Zou 'r zoe mer de ierste de bèste pakke... of mage oetzeuke? Zouwe ze häöm neet aofzètte of bestele? Zou 'r wel genóg geld höbbe?

't Zweit braok 'm oet en noe stónd 'r nog wel zoe veilig tösse al dat greun, in 'n kèrk vaan hoeg sjoen buim.

Waos 't mesjien beter um neet te goon en braaf te blieve? Want wat heer noe wou doen waos zun, mèt volle kinnis en vrije wèl!

Heer dach aon die print vaan vreuger op z'n slaopkamer: dat menneke op de rand vaan d'n aofgrónd; dat jungske dat 'n sjoen blauw kapel wèl pakke. En aon d'n Ingelbewaorder dee 'm nog sjus bij e krölke vashèlt.

En - of 't zoe mós zien - d'r vèlt get op z'ne kop: e bleesje dat zoemer oet de loch kump dwarrele um häöm nog e teike te geve, 'n lèste waarsjouwing!

Bijnao had 'r gezag: ‘Nein, iech daon 't neet: iech loup door; iech zal die horeknalle links laote ligge!’, meh bij de gedachte aon dat woord zaog 'r in z'ne geis die lekker haafnaakse wiever vaan Luik en kreeg heer, um zoe te zègge, de knuip aof.

Resoluut stapde heer door mèt groete passe en heer trejde op eder stekske dat op z'ne weeg laog.