'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 113]

7

Noe waos 'r zoewied: in 'ne frituur zaot 'r e peursike te ete mèt e glaas beer debij. 't Waos aon de rieksweeg dee vaan Laonake nao 't noorde löp en nog wel vlakbij d'n drej nao Belsj Eijsde. Dao waos 'n tramhalte aon d'n euverkant. Daomèt zou 'r straks nao Tournebried kinne en vaan dao oet mer te voot weijer nao Mestreech.

H'r had 't hoes aon de Maos gevónde en dao vlakbij waos 'ne café, boe 'r e pèlske had bestèld en de weeg gevraog aon 'n medam. Vaan die appele had 'r mer e paar stökskes kinne ete, want die zaote vaanbinne hartstikke vol mèt dikke smerige wörm. Op z'ne neuchtere maog waos dat Belsj beer 'm get mechtig en 'r had die frite hel nudig. Meh 'r had gei vleis bestèld, want 'r mós aon de frenkskes beginne te dinke.

Dat peursike had 'r zoe in ze gortsje gehoud, meh euver 't beer wou 'r get langer doen; 'r wou de baas vaan de frituur allein spreke en d'r waore alsmer klante.

Eindelik kós 'r nao väöre mèt dat haaf glaas nog in z'n hand. 'r Posteerde z'ch tege de winkelbaank, mèt ze jeske ope en z'n linkerhand aon z'ne brooksreem.

‘Iech moot binnekort nao 't boeteland en'ch dach: laot m'ch in Belsj Eijsde get ervaring opdoen. Begrep g'r wat 'ch bedoel?’ Dee maan trok z'n winkbrauwe op: ‘Um d'ch de woerheid te zègge: Nein! Iech weet neet boeste 't euver höbs...’

Charles lag 'ne vinger op z'ne mónd, want dao kaom 'ne nuije klant binne; 'r leep trök nao ze täöfelke.

'r Zaog dee maan vaan de frituur e paar kier mèt verbazing (jao zelfs achterdoch) nao häöm kieke. De mins dach minstens mèt 'ne gek te doen te höbbe. Charles zaot op heite kole. De klant waos weg: heer weer nao väöre mèt ze glaas noe leeg. 'r Leet 't völle, neet v'n wege d'n doors, meh z'n keel waos zoe druug.

[p. 114]

‘Iech bedoelde’, zag 'r, ‘iech meinde... 'ch bin nog noets nao 'n vrow gewees; 'n prostitué wie dat zoe hèt. Wèt g'r noe wat 'ch veur höb?’

De maan knikde en probeerde serieus te blieve.

‘Noe wèl 'ch heij ervaring opdoen’, góng 'r weijer; ‘Heij in Belsj Eijsde. D'r zien toch vaan die hoezer in de buurt, höb 'ch m'ch laote vertèlle...?’

‘Och jong’, zag de maan, ‘d'r zien zoeväöl vaan die knalle; 't is godgeklaog!’

‘Nou daan’, zag Charles, ‘kint geer m'ch geine gooje raod geve... estebleef!’ Dat lèste zag 'r mer gaw debij, want dee vent waos al bezig z'n sjouwers op te trèkke op zoe'n typisch waolse meneer (want heer waos 'ne Waol, al spraok 'r ouch good Limbörgs).

‘Gooje raod daan...’ begós 'r, ‘wel 'ch zou zègge: gaank noe mer stèllekes trök boeste vendan kumps en pak d'ch 'n frisse jong meid - dat moot toch neet te lestig zien veur 'ne jonge kerel! In plaots vaan d'ch mèt dat tuug aon te lègge!’ Meh 'r zaog dat óngelökkig geziech vaan Charles en streek ins langs z'n kin: ‘Enfin, de zals wel d'n rèjje höbbe. Daan zou 'ch zègge: aon d'n euverkant... (heer begós te wieze)... dao is 'ne café of 'n bar of wie ze dat ouch heite; dao is 'n aordige blónde - Jeanine hèt ze - die moot good zien. Iech höb 't allein vaan hure zègge, want 'ch kom d'r zelf neet, godzijdaank!’ ‘Wievaäöl kos 't dao?’, wou Charles nog wete.

‘Jeh jong, dao vraogste m'ch get! Iech höb d'ch al gezag, tot 'ch d'r neet kom.’

Heer mós aofrekene en sjrók vaan 't bedraag. 't Zou wel hielemaol kiele-kiele weure, of 'r 't z'ch zou kinne permittere.

Bij de deur drejde 'r z'ch um en zag: ‘Nog bedaank!’, meh dee mins had d'n tèllefoon opgepak en zwejde mèt e gebaar vaan ‘donder mer op!’

[p. 115]

Dao laoge twie café's nevenein. Op d'n ierste stónd mèt witte lètters ‘Café-Bar Chez Etienne’. Dee zou 't daan wel zien; trouwens achter de vitrage vaan de rechter vinster zaog 'r 'n jong vrow zitte mèt e breiwerkske of zoeget.

Pas wie 'r al binne stónd zaog 'r tot die neet blónd waos, meh bijnao zwart. Ze zaog neet oet es 'n hoor; integendeil ze had e fienbesnoje geziech en sjoen dónker ouge en zou wel veur 'n Madonna kinne posere. Waos 'r daan verkierd? Had 'r de volgende café mote pakke?

Bij 't toudoen vaan de deur góng achter in de zaak 'n electrisch belke euver en noe woort z'nen twiefel obbins weggenome, want achter d'n teek vaan dat klein proper zäölke mèt z'n sjoen gepótsde geel en broun tegelkes kaom 'n jong vrow, 'n blónde.

't Waos of 'r loed in z'n bein kreeg, wie 'r op deen teek aofstievelde. Heer vónd z'ch mer 'ne boerelöl in z'n alledaogse kleijer: 'n flódderbrook en ze jeske voel aon de kraag en verslete op d'n èllebaog... twiederlei ermooi! In 't passere zaog 'r op de moer e bördsje mèt 't opsjrif ‘HET MEISJE HEEFT OOK DORST’. Wie zou 'r 't allemaol kinne betaole? ‘Bonjour Mesjeu!’ hoort 'r z'ch aonspreke. Ouch dat nog! Z'n kinnes vaan 't Frans waos neet groet en zeker neet op dit soort gelegenheid aofgestump.

'r Bestèlde e pèlske en vroog wat zie wou drinke en keek ins euver z'n sjouwer nao die Madonna of die soms ouch doors zou höbbe. Meh die waos te braaf - gelökkig - en keek neet op vaan 'r handwerk.

De blónde had get veur z'chzelf ingesjónke; 't kos wel port zien of 'ne roeje vermouth. Ze stèlde veur (mèt e paar franse wäörd en e gebaar) um aon 'n täöfelke te goon zitte.

Dao zaote ze.

Wie begint me noe e gesprek mèt 'n vrow vaan ‘lichte zeden’? Heer bekeek 'r ins en vónd tot ze wel get pittigs had en neet

[p. 116]

op 'n hoor leek. (Zaot 'r daan toch in de verkierde café?) Ze dróng z'ch ouch neet op.

Häör geziech had get serieus: vruntelik mèt e soort compassie. Um häöre mónd ('ne sjoene, volle mónd) laos 'r wat 'r 'nen diechter ‘de paraaf der pijn’ had hure neume.

Ze waos neet euverdreve opgemaak.

Häör ouge waore liechbroen mèt e paar geelgreun vlekskes; die gaove d'r 'n gans apaarte oetdrökking aon.

En mèt die ouge zaot ze häöm röstig op te numme. De plumpe waore zwart, meh dat kós mascara zien.

‘Comment vous appelez vous?’ brach 'r oet en bedach z'ch tot dat 'n ónbeleefde vraog waos... ‘Je suis Charles’, zag 'r um 't good te make.

Ze lachde: ‘Moi, je m'appelle Jeanine.’

Heer zaot dus toch good. Dit waos ze: Jeanine!